Het Voorgesprek: goed gelukte tragikomedie

Even onder ons een geheimpje vooraf: ik heb Het Voorgesprek in de trein van Amsterdam Zuid naar Groningen laten liggen. Nee, niet omdat ik het een rotboek vond. Het was echt per ongeluk, maar aangezien ik het daar uitlas is er geen man overboord. Ik ga er maar vanuit dat ik een reiziger heel blij heb gemaakt. Je zal maar net op tijd zijn ingestapt, je haar ongekamd, een humeur om op te schieten en een knellende schoen. Jeuh! Een plekje bij het raam en dat vod Metro op het tafeltje voor je. Je pakt het op, met tegenzin uiteraard, want je hebt het helemaal gehad met gemakzuchtig nepnieuws en ziet een klein wit boekje liggen met iets van een wielrenner ofzo op de kaft. Geen dik boek, misschien een novelle? Je kijkt om je heen. Het lijkt van niemand te zijn. Snel in je tas? In de prullenbak? Je besluit het op te pakken en begint te lezen....enz enz.

Ik heb iemand heel blij gemaakt, dat weet ik haast zeker. Net als Simon Hammelburg mij blij heeft gemaakt. Ergens vorig jaar las ik op zijn Facebookpagina dat hij bezig was met Het Voorgesprek. Het zou luchtig worden, een scherts, een kwinkslag. Heel anders dan het zware (maar oh! Zo prachtige!) Van binnen is alles stuk. Ik was nieuwsgierig, vooral toen Simon aankondigingde mijn naam en beroep te gaan gebruiken voor een van de opgevoerde typetjes eeeh...bijpersonages. Ik kon mij er niets bij voorstellen; wie zit nou te wachten op mij?

Vorige maand zat ik zoals elke dag mijn rug en heupen aan gort te werken op mijn doorgezakt Klippan toen ik plof hoorde. Ik spoedde mij naar de brievenbus en trof daar Het Voorgesprek aan. Helaas niet gesigneerd, maar dat moet Meneer Hammelburg een andere keer maar goedmaken. Ik begon met lezen, gelijk daar onder de brievenbus. Door omstandigheden las ik het dus pas uit in de trein, maar het is waar wat in het boekje staat: je kan het in een ruk uitlezen!

Ik heb me bescheurd. Echt, bijna in mijn broek gepiest van het lachen, terwijl het eigenlijk een heel tragisch verhaaltje is. En juist daarom geef ik 4 sterren. Er valt namelijk eigenlijk helemaal niks te lachen: een ijskoude douche, flessen mooie wijn die vlak voor de voordeur kapot vallen, incompetente journalisten, over-het-paard getilde, volgevreten vedettes, een kalende onverstaanbare tuinkabouter met een heliumstemmetje als tafelheer bij een overrated programma waar desondanks iedereen en je moeder in wil verschijnen want dan heb je het gemaakt. Het is absoluut de verdienste van de auteur dat er ondanks alle treurigheid toch wat te lachen valt.

De hoofdpersoon in het boek, Tonko, is journalist. Hij krijgt een aantal sappige verhalen toegespeeld, schandalen in de sportwereld die ongetwijfeld veel stof doen opwaaien als ze aan het licht komen. Hij besluit er een boek over te schrijven. Njet problem. Wat wel ietwat problematisch gaat is...eigenlijk alles erna. Welke uitgever zal hij kiezen? O nee. Uitgevers kiezen jou. Als ze tenminste de waardigheid vinden op je mailtjes en zorgvuldig aangeleverde manuscript te reageren. Naast niet-reagerende uitgevers blijken er ook die veel te hard van stapel lopen, geld vragen van jou voor het uitbrengen van jouw (!) boek en die je boek als stunt gratis weggeven enz enz. Om hopeloos van te worden. Arme Tonko.

Ook de publiciteit rond het boek blijkt een ware nachtmerrie. Onbeschofte redactie-assistenten, journalisten die niet terugbellen, eindeloze voorgesprekken voor praatprogramma's die op het allerlaatste moment gecanceld worden omdat er heter nieuws is dan jouw sportverhaal. Het is echt om verdrietig van te worden, ware het niet dat jij als lezer dus van je treinstoel valt van het lachen omdat Simon alles zo realistisch/gechargeerd (kies maar!) op heeft geschreven.

En ja. Het is een sleutelroman. De meeste mensen die worden beschreven zijn vrij eenvoudig te herleiden. Alleen dat al levert een aantal zeer vermakelijke minuten op. Een aantal mensen wordt gewoon met naam (geen toennaam) genoemd, waaronder ondergetekende. Jezelf teruglezen in een boek van een ander is grappig. Alle fictie op een stokje: Simon heeft een leuke Bronja neergezet. Dat zijn Bronja over een kalende tuinkabouter sprak levert hem bonuspunten op. Dat hij ook de rest van Bronja behoorlijk waarheidsgetrouw heeft weergegeven ook. Ook deze Bronja is behoorlijk wars van gedoe rond de schrijver en praat liever over haar boeken dan over zichzelf. Maar misschien dacht Simon Hammelburg aan deze column toen hij zijn Bronja bedacht? ;-)

Eén vraag, Simon. Wie is Remco?