Recensie "Tot het voorbij is"

“Ik had week na week, maand na maand door Londen gefietst en wist dat ik op een dag een ongeluk zou krijgen. Maar wat voor een ongeluk, dat was de vraag.” (Tot het voorbij is, 2007, p. 1)

Astrid Bell is een fietskoerier die samen met zes anderen in een oud, vervallen huis in Londen woont. Wanneer ze naar huis rijdt van een dag werken, botst ze op het autoportier van haar buurvrouw Peggy.
Na dit onschuldige ongeluk wordt het leven van Astrid helemaal op z’n kop gezet. Zo beslist Miles, de huisbaas, om al zijn zes huisgenoten uit huis te zetten om daar samen te kunnen wonen met zijn vriendin Leah. Dit nieuws zorgt ervoor dat de groep langzamerhand uiteen valt. Daarbovenop wordt de dag na dit nieuws het lichaam van Peggy terug gevonden tussen het vuilnis. Alsof dit nog niet erg genoeg is, treft Astrid zelf een paar dagen later een vrouw, waar ze net een mysterieus pakje heen moest brengen, dood aan.
Wanneer er nog een derde slachtoffer wordt gevonden, alweer door Astrid, is er volgens de politie geen twijfel meer mogelijk over het verband tussen haar en de moorden. Uiteindelijk vindt de politie na een huiszoeking, niet in Astrid haar kamer, maar in die van een medebewoner bewijsmateriaal. Ze pakken deze vermoedelijke dader op. Maar, zijn ze wel zeker dat ze de juiste koudbloedige moordenaar hebben?

Het literaire echtpaar, Sean French en Nicci Gerrard, schrijft onder het pseudoniem “Nicci French”. Met ‘Tot het voorbij is’ heeft het zich aan z’n 10e thriller gewaagd. Sinds 1997 schrijven ze al psychologische thrillers en vandaag de dag denken ze nog steeds niet aan stoppen.
Nicci en Sean hebben elkaar pas ontmoet toen ze beiden voor het magazine “New Statesman” werkten, ook al hebben ze beide, in dezelfde periode, Engelse literatuur gestudeerd aan de universiteit van Oxford.
Hun boeken bevatten zeer typerende kenmerken: elke keer is het hoofdpersonage een jonge, sterke vrouw, onafhankelijk en koppig. Ook snijden ze in elk van hun boeken brandend actuele thema’s aan, zoals (on)veiligheid, angst voor dood en verlies, vertrouwen… wat het voor de lezer nog boeiender maakt.

“Ze schrijven altijd alleen. Sean in zijn schuurtje in de tuin. Nicci in haar studeerkamer op de bovenverdieping van hun huis. Eén van de schrijvers begint met een hoofdstuk dat door de ander vervolgens bewerkt wordt. Daarna gaat het weer per e-mail terug naar de oorspronkelijke schrijver, die het ook weer herschrijft. Om de beurt bewerken zij dat hoofdstuk net zolang totdat hun persoonlijke stijlen uitgewist zijn en er een derde stem ontstaat: de stem van Nicci French.” (citaat Wikipedia)

In het boek ‘Tot het voorbij is’ is het hoofdpersonage Astrid. Zij is aantrekkelijk, sportief, zelfstandig, sociaal,… De antagonist in het verhaal is de moordenaar. Hij speelt de lieve, gevoelige, luisterende huisgenoot, maar in werkelijkheid is hij degene die de koelbloedige moorden heeft begaan.
In het boek wordt gebruik gemaakt van meervoudig perspectief. Ergens in de helft van het boek wordt heel het verhaal opnieuw chronologisch verteld, maar vanuit het standpunt van de moordenaar. Hij voert constant innerlijke monologen (waarin hij zichzelf bijvoorbeeld overtuigt dat hij niet de schuldige is aan de moord) waaruit we kunnen afleiden dat hij een echte psychopaat is.
Bij de wissel van vertelstandpunt komt er een onverwachte wending. Wanneer de tweede ik-verteller begint, weet je nog niet wie aan het vertellen is. Al is er daarvoor wel al iemand gesuggereerd, waardoor je eerst op het verkeerde pad gestuurd wordt.
De beschrijvende stijl van deze auteurs zorgt voor een verhoging van de spanning: de vervallen buurt waarin het verhaal zich afspeelt, de personages met hun eigenaardigheden, de spanningen tussen hen en de donkere gedachtegangen van een moordenaar.
Veel dingen in het boek zijn heel actueel en herkenbaar voor bijvoorbeeld twintigers of dertigers, zoals de personages in het boek: wat word ik later? Waar ga ik wonen? Wie zijn mijn vrienden en wie kan ik vertrouwen? Vriendschap en vertrouwen zijn dan ook het centrale thema van het boek.

‘Tot het voorbij is’ is een aangenaam boek, een leuk boek. Spannend? Af en toe. Nadat je je in het eerste deel vooral afvraagt wie erachter zit, is vooral het 2de deel, na de wissel van vertelstandpunt, bijzonder. De lezer wordt meegezogen in de psyche van de moordenaar. Het schrijversduo slaagt er in om het verhaal een 2de keer te vertellen, zonder in herhaling te vallen. Ze slaagt er echter niet in de spanning en de aandacht van de lezer vast te houden. De situaties en de beschrijvingen van de personages, zijn vooral herkenbaar voor twintigers, dertigers. Het boek is daarom misschien minder geschikt voor jongere lezers. Het boek leest wel heel gemakkelijk, omdat ze gebruik maken van een eenvoudig taalgebruik. En uitgezonderd de onverwachte wending in het midden van het boek is het plot ook niet heel ingewikkeld.

“Toen ze op de grond lag, trappelde ze luidruchtig met haar benen. Het leek een daad van barmhartigheid om me te bukken en met mijn gehandschoende handen haar keel dicht te knijpen, zodat het op zou houden en alles weer rustig zou worden? Ik pakte het mes en kerfde in haar gezicht zoals ik dat bij haar van plan was geweest. Het was voor het eerst dat ik zag hoe mooi ze was.”
Lees en oordeel vooral zelf!