Spannende, vlotte thriller!

Floor Postma is een gescheiden vrouw. Ze heeft de bewindvoering over haar jongere zus Bente. Een voormalig fotomodel die een luxe leventje leidde en nu met Korsakov in een verpleeghuis woont. Oplichter Buisman dringt in het veilige leven van Bente binnen en Floor probeert samen met haar dochter Kim deze problemen op te lossen.

De weg van het water is het thrillerdebuut van Trudi Rijks.
Het duurt eventjes voordat je in het verhaal komt en het spannend begint te worden. Het boek leest door de korte hoofdstukken heel vlot weg. Daardoor is het lastig om het boek weer weg te leggen, je leest er snel nog wat hoofdstukken bij. Sommige stukken in het boek zijn wat ongeloofwaardig zoals dat de politie een persoon die ongewenst bij een huis rondhangt gewoon laat vertrekken met de sleutel van dat huis en ook niet controleert of er braakschade is aan het huis.

De personages in het boek worden goed beschreven en worden in de loop van het verhaal steeds duidelijker.

Floor Postma die een Burn Out heeft en daardoor ook moeite heeft om de zaken van haar zus te regelen. Die in moeilijke tijden het liefst in het Nu blijft en zich dan op haar ademhaling richt. In de loop van het verhaal zie je duidelijk de groei die ze door maakt en dat ze daadkrachtiger wordt. Ook de wisselende gevoelens voor haar zus die haar vaak gekwetst heeft maar nu zo kwetsbaar is en haar zorg nodig heeft.

Kim de dochter die vrij egoïstisch overkomt en het vooral over 'mijn geld' heeft. Toch krijgt ze in het verhaal meer respect voor haar moeder en groeien ze naar elkaar toe.

Bente die door haar Korsakov de dingen weer snel vergeet. Haar kwetsbaarheid en onmacht worden goed beschreven. Ook de heldere momenten die ze heeft door bijv. Foto's of namen komen goed naar voren.

Buisman, de oplichter die soms wat sullig wordt neergezet. Zijn gedachtengang wordt goed omschreven en hij lijkt ook vaak te handelen uit onmacht en angst door zijn eigen problemen.

Door de vlotte en spannings opbouwende schrijfstijl is het zeker een aanrader om het boek te lezen. Het zet je aan het denken over of het echt zo makkelijk is om iemands leven binnen te dringen en over de kwetsbaarheid van mensen met geheugenproblemen.

Jammer genoeg lijkt het einde wat afgeraffeld te zijn. Er blijven losse eindjes open waar zeker nog een goed hoofdstuk mee geschreven had kunnen worden.