Een klap die nog even nadreunt

Het is onmogelijk om het slotdeel van een serie te recenseren zonder daarin even naar het voorgaande te verwijzen. Nu is dat bij Dossier Metselaer niet zo’n groot probleem want aan Genadeklap  ging maar één deel vooraf, Aangetast. Loes den Hollander heeft met deze serie iets gedaan wat ze, tot dit moment, altijd heeft kunnen volhouden nooit te gaan doen. Twee verhalen met een vaste protagonist was voor haar not done. Maar met Dossier Metselaer zit het wat anders in elkaar, het zijn geen twee verhalen maar één dat vanwege de omvang, niet in een boek te vangen was. Dus louter om praktische redenen is voor deze uitvoering gekozen. Zou de boekenwereld alleen maar uit e-books bestaan, dan had dit probleem zich nooit voorgedaan.

Het is charmant van de auteur in een kort voorwoord te benadrukken dat het lezen van Genadeklap, zonder vooraf Aangetast  gelezen te hebben, problemen oplevert bij het volgen van de verhaallijn. En met die tip omzeilt de auteur het voortdurend moeten teruggrijpen naar passages uit het eerste deel. Genadeklap gaat direct door waar Aangetast  is gestopt met nauwelijks flashbacks naar het eerste deel, de lezer is gewaarschuwd!

De problemen binnen het gezin Metselaer zijn bij lange na nog niet opgelost. Het lijkt er zelfs op dat het steeds verder uitdijt en meer mensen een rol gaan spelen bij en invloed gaan krijgen op de zo zorgvuldig bewaarde geheimen binnen het gezin. Want dat een aantal huisgenoten dubbele agenda’s heeft, is wel duidelijk geworden. Tot nu toe bleef het voornamelijk beperkt tot Rifka, Gideon, Tamara en Matthias, maar voor Rifka’s moeder, die haar dochter als geen ander kent, is ook een groeiende rol weggelegd. Bea weet precies te vertellen onder welke omstandigheden haar dochter is verwekt en waar haar genen hun oorsprong hebben gekregen. Vanuit dat perspectief belicht, krijgt het verhaal een heel andere lading en vindt er een herijking plaats van een aantal personages. Onverwacht krijgt ook het wat saai overkomende schoolhoofd Clemens van Bohemen een  prominenter aandeel in het geheel.

Den Hollander weet heel subtiel en vrijwel ongemerkt andere invalshoeken op te zetten waardoor er kantelingen optreden in het verhaal. De gedachten over de belangrijkste personages zijn moment-gestuurd en volledig afhankelijk van het perspectief waaruit gebeurtenissen worden verteld. De extra verdieping van het personage Rifka verklaart veel maar zeker niet alles. Het genereert wel een extra lading psychologische spanning.

Het is het grote vakmanschap van de auteur dat ze in Dossier Metselaer naar believen en met zichtbaar plezier, aan haar lezers presenteert. En dan gaat het er niet meer om dat de genadeklap komt, maar is het belangrijk wanneer en wat er aan voor gaat. Nooit heeft Loes den Hollander zoveel mannelijke karakters in een verhaal gezet die prominent en bepalend aanwezig zijn. Maar de balans blijft volledig in evenwicht door hun vrouwelijke evenknieën die een gelijkwaardige partij blijven meespelen en af en toe ook nog wel in zijn voor een brutale en bepalende solo.

De auteur heeft met dit dossier zeker laten zien tot belangrijk meer in staat te zijn dan spannende en aangrijpende standalones. Laat dit voor haar en zeker voor haar lezers niet beperkt blijven tot een eenmalige actie. Inspiratie lijkt op dit vlak een zichzelf ontwikkelende rol te gaan spelen. Compliment is op zijn plaats!