Invocatie verliest zich in details

Jarenlang was Jürgen Snoeren fantasyredacteur en – uitgever bij Meulenhoff en Mynx. Hij begeleidde grootheden uit de Nederlandse fantasy als W.J. Maryson en Paul Evanby. En natuurlijk, als Snoeren dan met zijn eigen fantasyroman komt, zijn de verwachtingen hooggespannen.

Hier is een man die het genre van haver tot gort kent. En, bovendien, een man die weet wat het verschil is tussen een gewoon boek en een goéd boek. Kortom: dat moet wel een klapper worden. Hoop je.

En daar is het dan: 'Invocatie', het eerste deel van De Demon van Felswyck. Het is het verhaal van Feri, een dievegge met de bijzondere vaardigheid om ‘kraft’ te voelen, magische energie. Maar als Feri op een avond inbreekt in het laboratorium van de wetenschapper Kephris, ontsnapt er een demon die een enorme vernietiging veroorzaakt. Alleen Kephris kan het monster weer bedwingen en Feri wordt gedwongen hem op te sporen.

Het tweede deel, 'Revocatie', verschijnt ook binnenkort en dat is maar goed ook. De beide delen zijn namelijk geen zelfstandige onderdelen binnen een serie, maar twee helften van één boek. En dat is jammer. Je verwacht toch dat in een serie iedere boek zijn eigen thematiek en spanningsboog heeft. Zelfs als het overkoepelende verhaal nog niet is afgerond.

Toch weet Snoeren indruk te maken. Hij zet in de 'Demon van Felswyck' een wereld neer die uitzonderlijk gedetailleerd is en grondig uitgewerkt. Ieder detail, of het nu gaat om kleding, taalgebruik, magie of politiek zijn doordacht . En al is de keuze voor een gauwdief als hoofdpersoon en een waanzinnige wetenschapper als kwade genius misschien niet uitzonderlijk, die elementen vormen toch een prima opmaat tot een spannende reis door een gelaagde wereld.

Toch komt het verhaal maar moeizaam op gang. Snoerens wereld is zo complex dat het moeilijk is om de talloze karakters, locaties en intriges allemaal een plekje te geven. Hij probeert dat echter wel. Het gevolg daarvan is dat het voor de lezer vaak moeilijk is om de draad vast te houden en karakters weinig diepte hebben. Alleen Feri en Osser – een man die zich tussen twee culturen bevindt – komen goed uit de verf. Wat ook niet helpt is dat een centraal figuur als Feri de speelbal is van intriges waar ze zelf nauwelijks invloed op heeft. Dus, na bijna 600 pagina’s denk je toch… waar gaat het hier nu écht over?

Ook zelf lijkt Snoeren moeite te hebben om alle touwtjes in handen te houden. De logica lijdt daar soms onder. Neem de demon, een wezen dat uitzonderlijk oud is en hoogstens wat vage vermeldingen kent in stokoude boeken. Toch lijkt de orde van de Shanti precies te weten wat hij wel en niet kan en hoe hij bestreden moet worden. Of denk aan Feri, een onbetekenend gauwdiefje, dat praktisch als in haar eentje de taak krijgt om de achtervolging in te zetten – tegen haar wil nog wel.

Ook stilistisch lijdt Invocatie aan ‘veelheid’. Snoeren wil de lezer zo graag deelgenoot wil maken van die wereld in zijn hoofd, dat hij moeite heeft zich te beperken. Het gevolg is een overmaat aan detail en dialogen die vooral ten doel hebben om informatie over te brengen aan de lezer. Als de Shanti Hengis tegen haar leerling Isse zegt ‘Je hebt geleerd dat de wereld bestaat uit verschillende krachten….’ dan weet je hoe laat het is.

'Invocatie' is een een ambitieus boek. Snoeren heeft een uitzonderlijk gedetailleerde wereld weten neer te zetten, die zo complex is dat niet veel fantasy-auteurs het hem na zullen doen. Maar hij heeft zichzelf er ook in verloren. Gelukkig ligt 'Revocatie' al bijna in de winkel: een boek dat zich afspeelt in dezelfde wereld, maar hopelijk meer houvast biedt.