Recensie De glazen kamer

Noot van de auteur: De glazen kamer is fictie, het huis en zijn omgeving zijn dat niet.Eenmaal het huis getraceerd krijgt het boek De glazen kamer van Simon Mawer nog meer glans. Het is allang niet alleen het verhaal van Victor en Liesel Landauer. Zij laten in Tsjecho-Slowakije in 1930 hun huis van de toekomst bouwen. Simon Mawer volgt de bewoners van het huis en in het bijzonder De glazen kamer. De geschiedenis van Victor en Liesel wordt omlijst met architectuur, kunst, muziek en hun persoonlijke vrienden. De dreiging aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog is voelbaar.
Simon Mawer schrijft: Ze zullen niet binnenvallen omdat dat niet nodig zal zijn. Ze komen gewoon binnenwandelen wanneer het hun uitkomt. Ze wachten alleen nog tot het voorjaar is.Over de vluchtelingen schrijft Mawer: Je kunt de stad niet in gaan zonder het menselijk wrakhout te zien dat bij deuren is aangespoeld en op straathoeken is blijven steken, het drijfhout van het Nieuwe Europa.Uiteindelijk worden Victor en Liesel zelf vluchtelingen. Ze moeten hun huis verlaten en hun dierbare vrienden achter laten. Liesel's hartsvriendin begaat een wanhoopsdaad, het huis valt ten prooi aan het oorlogsgeweld.
Als Liesel vele jaren later de glazen kamer betreedt laat Simon Mawer haar zeggen: 'Ah' en vervolgt: Een lichte zucht, instinctief, seksueel bijna, kwam diep uit haar binnenste.
Daarmee wordt de diepe ontroering weer gegeven die naar het einde van het boek voor het huis is opgevat.

Het is niet verwonderlijk dat het boek genomineerd is voor de Man Booker Prize 2009.