Recensie Hemelvaart

“Hemelvaart van Judith Koelemeijer in huis. Vanavond in gelezen, al diep geraakt door een enkel woord. Morgen of overmorgen of de dag daarna opnieuw beginnen in Hemelvaart. Zomaar om de woorden en zinnen nogmaals te lezen”

Schreef ik na het lezen van de eerste bladzijdes, het vervolg komt gevaarlijk dicht bij mijn eigen jeugdjaren, mijn eigen herkenbaar verleden:

Kruisraketten, David Bowie, communisme, sigaretten roken, dansen, zuipen.

1985, een groep vriendinnen viert vakantie, zonnen, vrijen, motoren, wat lummelen, een van hen krijgt een ongeluk. Ze gaat dood.

Hoe verder te leven, hoe heeft het kunnen gebeuren, wie waren de meiden, hun ouders, hun geliefden, die kortstondige vrienden en vreemdelingen in Griekenland?

Na Het zwijgen van Maria Zachea en Anna Boom heeft Judith Koelemeijer met de autobiografische roman Hemelvaart zichzelf overtroffen.
Het is een indringend, persoonlijk en ontroerend verhaal, een zeer integer, kostbaar en zorgvuldig geschreven portret over Annette; “the beautiful girl that died on Paros”

Respect is een veel gebruikt woord maar na het lezen van Hemelvaart in alle opzichten bijzonder terecht.

Memorie: Dancing in the dark Bruce Springsteen en het beeld van het onbekende meisje wat op de bühne wordt getrokken, een tweetal wat danst….