Heftig verhaal

Dit is een c-boek, maar ik vond het erg heftig. Milou van der Horst schrijft met het boek "Verloren" een emotioneel zwaar beladen verhaal. Twee hartsvriendinnen Demi en Lieke, twee handen op één buik. Demi vrolijk en afhankelijk van Lieke. Alles doen ze samen. Ze hebben alleen elkaar nodig. Het verhaal begint ermee dat Lieke weg is en de politie van de Jeugd- en Zedenpolitie is ingeschakeld.

Demi en Lieke zijn al bevriend vanaf groep vijf. Lieke de eerste en enig hartsvriendin van Demi. Maar steeds vaker heeft Lieke angstproblemen, ze wil de beste zijn, ook thuis loopt het niet lekker. Haar ouders zijn weinig thuis en hebben alleen lof voor de zus van Lieke die zo goed in alles is. Lieke kan hier niet tegenop. Op een gegeven moment begint Lieke zich te snijden en blijft weg van school. Ze krijgt depressieve buien en zet druk op Demi, omdat ze bang is dat Demi haar aan haar lot zal overlaten. Ze belandt bij een psycholoog die de diagnose stelt: Borderline.
Steeds vaker denkt Lieke aan de dood, eenzaamheid, woede, angst en wanhoop. Demi wil haar hartsvriendin niet in de steek laten, maar verlangd naar andere vriendinnen die vrolijke dingen doen. Het contact wordt steeds minder, Lieke zondert zich af. Het laatste hoofdstuk gaat verder waar het verhaal begon. Demi herinnert zich dat Lieke ooit gezegd had dat ze een plek in het park had onder een bruggetje waar ze vaak zat en tot rust kwam. Daar beëindigd Lieke haar leven. In de afscheidsbrief staat een speciale zin voor Demi: "Lieve Demi, bedankt voor alles. Alles. Haal alles uit het leven, dat kan jij wel". Hier moest ik even slikken.

De laatste gedachten zijn van Demi: "Misschien wordt mijn leven nu wat vrijer, normaler, onbezorgder. Ik hoop het. En hoop doet leven!