Een aanrader uit 1996

Dit is nou zo'n boek dat ikzelf niet zou kopen omdat de voorkant mij niet aanspreekt. Sober, de schrijver ken ik niet. Maar wat een geluk dat ik dit boek als recensie-exemplaar binnen kreeg. In één woord prachtig met meerdere kippenvel momenten, met een lach en een traan, indrukwekkend vanaf de eerste bladzijde. De voorkant klopt met de inhoud. Een aanrader voor iedereen die van lezen houdt, een hoogtepunt, een 'oudje' uit 1996.

Het verhaal gaat over twee broers, Luuk en Maus (Marius). Verschillend maar toch ook zo hetzelfde. Maus krijgt voor zijn verjaardag een dagboek, hoe komt hij op het idee, om daar zijn geheimen in kwijt te kunnen. "Ik heb nooit om een dagboek gevraagd en ik ben ook helemaal niet van plan om een dagboek bij te houden". Inmiddels is Maus overleden en pakt Luuk zijn dagboek om er verder in te schrijven zodat zijn moeder het niet op de brandstapel gooit. Zijn moeder wil geen bedevaartsoord in haar huis.

"Ik stuur ze hem in rook achterna, je moeder gooit herinneringen één voor één in een smullend vuurtje. Ze laat je los; het leven moet door. Vijftien zou je zijn geworden, maar voor jou is de tijd voorgoed stil blijven staan op veertien."

Het boek vertelt het verhaal van Maus; "allereerst gaat zijn pink trillen, langzaam werd dit erger, zijn onvermogen om dit te stoppen, woorden worden ongrijpbaar, de glimlach op je gezicht en je zwijgt mysterieus. De doktoren zeggen dat je gek bent. Het is geestelijk."

Luuk kampt met een ander probleem, hij is anders. "Het verschil tussen jou en mij is dat ik van meet af aan wist dat ik anders was, terwijl jij het pas merkte toen je verliefd werd. Ik heb gewoon mijn hele leven de tijd gehad om na te denken over wat het betekende om apart te zijn: gepest worden, uitgesloten worden, geslagen worden".

Uiteindelijk wordt Maus opgenomen in een psychiatrisch inrichting en krijgt de ene slaapkuur na de andere. "Op maandag ben je gestorven. Mijn broertje was voorgoed kapot. Geen garantie. Niks ruilen. Niks repareren. Veertien jaar en zes maanden werd je. Min één dag".

De allerlaatste diagnose: de ziekte van Wilson. Erfelijk. Voor Maus te laat, voor Luuk een kans. "De scheiding van broers. We drijven uit elkaar als de continenten van Pangaea, Maus. In de kwestie van de ziekte Wilson verklaar ik deze broers niet aan elkaar gelijk".

De doktoren hebben nooit een diagnose gesteld, anders had in een vroeg stadium het leven van Maus gered kunnen worden.