Vakkundig op het verkeerde been gezet

Elke ‘nieuwe Connelly’ wordt verslonden door zijn fans. In dit geval is het verslinden helaas snel gebeurt want het is maar een dun boekje, nog geen 300 pagina’s. Harry Bosch wordt gedwongen samen te werken met zijn ex-geliefde Rachel Walling, in een zaak die wijst op betrokkenheid van terroristen. De man die namelijk op een avond dood op ‘the overlook’ gevonden wordt, heeft waarschijnlijk een grote hoeveelheid cesium gestolen om te overhandigen aan onbekenden. Onbekenden waarvan men dus al snel vermoed dat zij Amerika geen warm hart toedragen.
Toch blijft Bosch doordenken, want hij is van mening dat het geheel allemaal net iets te simpel in elkaar steekt. Dat hem dat door Rachel en haar collega’s niet in dank wordt afgenomen, mag duidelijk zijn.

Connelly weet exact hoe hij zijn lezers vanaf de eerste pagina moet boeien en hoe hij ze op het verkeerde been moet zetten. Gelukkig kan je als lezer meedenken door héél goed kennis te nemen van de acties van Bosch. Hij doet nooit ‘zomaar’ iets. Ook in The Overlook blijkt het verhaal weer meer dan één laag te hebben. Voeg dit bij diverse uitstekende beschrijvingen van de politieke strijd tussen de diverse partijen (politie, FBI…) en je hebt een prima verhaal. Helaas ligt het tempo in het begin wat laag maar je kan dit ook lezen als een lange aanloop naar de werkelijke achtergronden van het plot.
Wat Connelly hier goed neerzet is dat je kan zien dat Bosch geen jonge onbevangen man meer is. Hij worstelt met zijn verleden, met de relaties die hij toen had, met zijn gezondheid en ook nog met het feit dat hij nu een heel jonge partner heeft. Deze partner, Ignacio, laat goed merken dat hij moet wennen aan Bosch als partner. Op een gegeven moment wil hij zelfs niet meer meedoen als Bosch geheel tegen de regels in gaat praten met een van zijn superieuren. Hij doet dat namelijk niet netjes volgens de regels, maar gewoon ergens in een café. De lezer weet al goed dat Bosch nu eenmaal onorthodoxe gewoontes heeft, maar Ignacio (‘noem me Iggy’) heeft het hier erg moeilijk mee. Het is een mooie manier om de twijfels die de lezer kan hebben, tot uiting te brengen.
De uiteindelijke ‘mastermind’ achter het hele verhaal is dit keer een wel zéér onverwachte. En de lezer wordt dus vakkundig op het verkeerde been gezet, zonder dat dat iets afdoet aan de spanning van het geheel.

(Door: Jannelies Smit)