Een boek dat je niet kunt wegleggen

The Brass Verdict  is in Nederland verschenen onder de titel Het laatste oordeel. Waar de vertaling helaas lijdt onder redactionele problemen, heeft het origineel daar gelukkig geen last van.

Mickey Haller, de sympathieke hoofdpersoon uit De Lincoln-advocaat, heeft zich na een jaar niet gewerkt te hebben eindelijk een beetje hersteld. Juist op dat moment wordt zijn collega Jerry Vincent doodgeschoten. En Mickey erft voor het gemak al zijn zaken, inclusief die waarbij hij Walter Elliott moet verdedigen, die verdacht wordt van de moord op zijn vrouw en haar minnaar. Niemand minder dan Harry Bosch echter is een van de detectives waarmee hij tot op zekere hoogte moet samenwerken. Mickey Haller is een sympathiek figuur en het feit dat hij het liefst vanuit zijn auto werkt is briljant gevonden. Nu hij tijdelijk het kantoor van Jerry Vincent heeft om vanuit te werken wijzigt hij zijn methoden gelukkig niet. Nog steeds vertrouwt hij onvoorwaardelijk op de vakkennis van zijn ex-vrouw Lorna, maar ook haar nieuwe verloofde Dennis speelt in dit verhaal een belangrijke rol. De manier waarop Mickey zich verzekert van een goede chauffeur is exemplarisch voor zijn manier van denken. Sympathiek maar niet sentimenteel.

The Brass Verdict  is een klassieke rechtbankthriller want alles draait toch vooral om de vraag of Walter schuldig is of niet. Mickey haalt alles uit de kast maar dat doet de aanklager natuurlijk ook. De spitse dialogen volgen elkaar in hoog tempo op. Harry Bosch speelt in dit verhaal slechts een kleine rol en als je diep in mijn hart kijkt had deze ‘samenwerking’ van mij niet echt gehoeven. Elke andere doorgewinterde detective had deze rol kunnen spelen. Maar ja, Connelly wil het zo dus schrijft hij het zo. Net als je denkt dat je weet hoe het moet zitten volgen aan het einde van het boek nog een aantal onverwachte wendingen. Sommige met succes, andere met wat minder impact. Dat doet verder gelukkig niets af aan de leeservaring, want een Connelly is nu eenmaal een boek dat je niet kunt wegleggen. (Door: Jannelies Smit)