Vlijmscherp

Een ‘nieuwe Rendell’ is altijd een klein feestje. Je houdt het boek in je hand en je wéét dat je een zeer plezierige leeservaring tegemoet gaat. Rendell stelt nooit teleur. Ook The Water’s Lovely is weer opgezet volgens het bekende stramien: we maken kennis met een aantal mensen die met elkaar te maken hebben. In dit geval Beatrix en Pamela. Twee zusters, die samen een appartement bewonen. En dan Ismay en Heather, de dochters van Beatrix, die samen ook een appartement bewonen. Beide appartementen bevinden zich in hetzelfde gebouw, boven elkaar. Een dozijn jaar geleden zag het gebouw er van binnen heel anders uit. Maar toen verdronk Guy, de echtgenoot van Beatrix, in het bad en sindsdien is het gebouw grondig verbouwd. Geen van de huidige bewoners kan of wil nog herinnerd worden aan die tragedie. Ismay, de oudste dochter, heeft echter zo haar twijfels. Heather was die middag alleen thuis, en kwam met een natte jurk de trap af…
Er verandert veel in het leven van Ismay en Heather als ze beiden een man ontmoeten. Maar zo goed als de verhouding tussen de zusters is, zo slecht is die tussen beide mannen. Ismay worstelt met haar geweten.

Vlijmscherp is het enige woord dat goed past bij de beschrijvingen van Ruth Rendell. Met één zinnetje zet ze levensechte personen neer. Er komt in dit verhaal een oudere vrouw voor die, zoals vaker voorkomt, verwacht dat haar zoon altijd voor haar zal blijven zorgen. De manier alleen al waarop die vrouw wordt neergezet! Woorden schieten te kort om te beschrijven hoe raak Rendell haar weet te typeren. En dat is ook haar grootste kracht: Rendell schrijft niet over ‘bijzondere’ mensen, ze schrijft over mensen zoals jij en ik. Zoals je buurman of buurvrouw. En gaandeweg een verhaal van Rendell ga je dus beseffen dat dit soort mensen overal zou kunnen wonen. De goeden zowel als de slechten. Voeg daarbij dat ook in dit boek de plot weer ijzersterk is en de nodige verrassingen biedt, en de lezer beseft na het uitlezen van dit boek dat Rendell het weer voor elkaar heeft: een boek dat je niet meer wilt missen.

(Door: Jannelies Smit)