Een teleurstellend vervolg

Kill for me  is een direct vervolg op Scream for me, dat ik in Van Overzee besprak in oktober 2008. Dit boek is onlangs in Nederland verschenen onder de titel Schreeuw voor mij. In Kill for me  wordt direct de draad weer opgepakt. Waar Scream for me  eindigt, begint Kill for me.

We lezen hoe Monica Cassidy naar een afgelegen hotel wordt gelokt door een internet-afspraakje met ene Jason. In plaats van Jason staat er een politieman voor de deur, die Monica meeneemt omdat, zo zegt hij, Jason is opgepakt en hij haar naar huis zal brengen. Helaas voor Monica begint dan pas de nachtmerrie. Ze wordt opgesloten in een oud huis en daar gebeuren de vreselijkste dingen met haar. In datzelfde huis zijn nog een aantal jonge meisjes aanwezig. Dan gaat er iets mis; de ontvoerders, die de jonge meisjes klaarstomen voor de verkoop aan rijke perverselingen, hebben door dat ze ontdekt zijn en dus wordt een deel van de meisjes snel uit het huis gehaald en weggevoerd. Een ander deel echter is een slechter lot beschoren: zij worden doodgeschoten. Monica overleeft dit echter en wordt gevonden door Susannah Vartarian, die we nog kennen uit Scream for me, en Luke Papadopoulos. Vervolgens ontwikkelt zich een spannend maar ingewikkeld verhaal, waarin de misdaden van Simon Vartanian nog eens dunnetjes worden aangehaald, alsmede alles wat er met Susannah dertien jaar én zes jaar geleden is gebeurd.

We krijgen ook te lezen hoe de hele zaak nu eigenlijk in elkaar zit, en wie er nu allemaal welke rol hebben gespeeld bij de hele onsmakelijke zaak, maar Karen Rose heeft daar ruim 400 pagina’s voor nodig. Dit is de eerste Karen Rose titel die me lichtelijk teleurstelde. In haar poging het plot uit Scream for me verder uit te diepen gaat ze in Kill for me regelmatig te ver. Ten eerste is Kill for me  moeilijk te volgen als je Scream for me  niet onlangs hebt gelezen. De vele familie- en andere verwikkelingen worden voortdurend uitgelegd, maar dat haalt de vaart regelmatig uit het verhaal. Het patroon begint een beetje te herkenbaar te worden: er vallen doden en niemand blijkt eigenlijk te zijn wie hij of zij is. De manier waarop ontdekt wordt dat diverse goed bekend staande bewoners van Dutton in werkelijkheid bijzonder akelige mensenhandelaren zijn, lijkt soms te veel op het konijn uit de hoge hoed. Uiteraard speelt ook de romantiek weer een rol in dit boek. Gelukkig niet zo’n overheersende en eigenlijk had déze relatie wel wat meer diepgang mogen krijgen in het geheel. Dat had wat sjeu gebracht in het soms maar voortdenderende verhaal over wie nou wat heeft gedaan, dertien jaar geleden en nogmaals zes jaar geleden, bij de hernieuwde aanval op Susannah. De zich in Scream for me  ontwikkelde relatie tussen Daniel en Alex wordt echter helaas verder niet uitgewerkt. Daniel ligt het grootste deel van het verhaal bij te komen in het ziekenhuis en Alex zit naast hem. Als dan uiteindelijk alle slechteriken zijn ontmaskerd krijg je het idee dat Karen Rose soms niet wist wie ze nou zou aanwijzen van alle bewoners van Dutton die ten tonele worden gevoerd.

Heel jammer dat dit boek niet het verrassende hoge niveau haalt van eerdere titels. Het lijkt er op of Karen Rose door iets of iemand het idee heeft gekregen een vervolg te schrijven. En vervolgen, dat weten we, halen niet vaak het niveau van het eerste deel. (Door: Jannelies Smit)