Hoop, geloof en liefde 

Een titel als Twee zussen, een donorhart en een bucketlist verraadt meteen waar het verhaal over gaat. Lindsey Harrel schuwt het niet om in haar debuutroman het verhaal te vertellen over een tweeling die uit elkaar gegroeid is. Na de harttransplantatie van een van hen is er eigenlijk niets meer. Behalve een bucketlist. De roman belooft hartverwarmend, heftig en misschien zelfs confronterend te zijn.  

Hoe pak je je leven op na een harttransplantatie? Megan is er nog niet uit. Sinds ze een nieuw hart heeft, kan ze veel meer, maar het lef om echt het heft in eigen hand te nemen ontbreekt. Wanneer Megan het dagboek van haar donor in handen krijgt, weet ze één ding: de bucketlist van haar donor maakt zij af. Samen met haar zus – met wie ze een slechte band heeft – gaat ze op wereldreis. Lukt het de meiden om nader tot elkaar te komen en alle items op de bucketlist af te vinken?  

Wanneer je de proloog in Twee zussen, een donorhart en een bucketlist leest, weet je meteen dat hoop een belangrijk thema in dit verhaal wordt. De hoop op een beter leven. De hoop dat dingen veranderen. De hoop het leven in eigen hand te nemen. Door dit thema vanaf het begin zo sterk neer te zetten, verlaat het je gedachten niet tijdens het lezen.  

‘Het gaat niet noodzakelijk over vermijden of vergeten. […] Nee, je moet leren parallel te zwemmen aan het strand, een te zijn met de golven, met de pijn. Zwakheid plaats te laten maken voor kracht, angst voor hoop.’  

Het is duidelijk dat voor Megan en Crystal het leven meer in petto heeft. Megan zit vastgeroest thuis, iedereen is na de harttransplantatie voorzichtig met haar. Haar tweelingzus Crystal woont in de stad, maar is ook toe aan verandering. Vlucht ze niet te veel in haar werk om de zorgen van vroeger te vergeten? Een tijdje ertussenuit gaan kan de redding van haar huwelijk zijn en de band met haar zus verbeteren.  

De reis die Megan en Crystal gaan maken, is bijzonder. Niet zozeer vanwege de steden die ze bezoeken en de dingen die ze van de bucketlist afvinken, maar bovenal vanwege hun onderlinge relatie. Jarenlang stond het gezin onder druk van Megans ziekte, iets dat allebei de meiden gevormd heeft. Ondanks een stroef begin, komen de zussen steeds dichter tot elkaar.  

Toch gaat dat niet zonder slag of stoot. Steeds als het even wat beter lijkt te gaan, stoten ze elkaar weer af. Dit zou storend kunnen zijn, maar Harrel heeft dit goed vormgegeven door de denkwijze van de zussen weer te geven. Hoewel niet alles uitgesproken wordt, zijn de daden duidelijk voor de lezer. Zo valt alles steeds toch weer op zijn plaats.  

Twee zussen, een donorhart en een bucketlist is een bijzonder en bij vlagen ontroerend verhaal. Wat als je leven ‘gered’ wordt door een transplantatie maar iedereen je nog steeds behandelt als een teer beeldje? Wat als je niet meer weet hoe je contact moet maken met je tweelingzus? En hoe is het om dan samen de hele wereld over te reizen?  

Het verhaal zet je aan het denken. Wat zou jij doen? Hoe zou jij reageren? Het feit dat je aan het denken wordt gezet, zorgt ervoor dat je je in beide zussen kunt inleven. Ieder heeft goede en slechte eigenschappen, maar een goed hart. Twee zussen, een donorhart en een bucketlist is een feelgood met een donker randje. Een roman waarin hoop de leidraad is.