Met een mooie mysterieuze foto op het omslag wordt iets van de sfeer à la Dickens opgeroepen. En de eerste bladzijde pakt je al vlug mee. De auteur gebruikt de stijl van korte zinnen om de snelheid in het verhaal te brengen. Het doet me wat denken aan Esther Verhoef. De originaliteit in deze geschiedenis ligt in het situeren van een spionagenetwerk binnen Vaticaanstad. Een Washington met haar CIA. Ook komt Mieke De Loof af en toe met een verborgen humor. Sommige hints moet je 'in' zijn of je hebt het niet mee. Andere zijn erg duidelijk zoals de 'preventieve oorlog'.

De hoofdfiguur Ksaveri is een gentleman spion (The Saint?). Zijn avonturen zijn soms ontroerend, soms op het randje van kan dat. De setting in het oude Wenen geeft een bijzondere sfeer. Het teruggrijpen naar de eeuwwisseling komt nogal eens voor in de thrillers van de laatste jaren. Zo ook de reeks van Fandorin (van Akoenin).

Wat soms een beetje overdune overkomt is het uitvoerig gebruik van citaten uit de 'klassiekers' en de bijbel. De auteur kan haar belezenheid als filosoof niet wegsteken. Het is een boek dat je erg bezighoudt en dan ook op een dag vlug uitgelezen is. Het is trouwens maar 174 bladzijden ruim uitgesmeerde tekst. Ik meen dat de originaliteit de jury zal overtuigd hebben haar hiervoor de Hercules Poirotprijs uit te reiken.