Niet uitzonderlijk.

Ik herinner me de beelden op tv over de strijd in Libanon en de slachting in 1982. Libanon, het verscheurde land waar christenen tegen moslims vochten, waar de PLO zich had genesteld en vanuit Libanon Israël bestookte. In Nederland vond je stalletjes op straat, vaak met Nederlandse jongeren er achter die geruite Palestijnse sjaaltjes droegen, waar je je handtekening kon zetten om de Palestijnen te steunen. Ik had het niet zo met de Palestijnen. Ook niet met de Israeliërs trouwens. Ik vond en vind de materie complex. Misschien hoopte ik dat dit boek me meer inzicht in de situatie zou geven vanuit de hoofdpersoon in het boek. Dat doet het niet. Het geeft hier en daar een geschiedenislesje maar de informatie is al bekend. Het blijft een beetje een slap verhaal over een zoektocht naar een vermiste vader en iedere keer wanneer je denkt dat het eindelijk wat de diepte in gaat, doet Jarawan weer een stapje terug. Het verhaal komt daardoor nergens echt los van het papier. De personages blijven oppervlakkig en het verhaal ook.

Ik heb me er prima mee vermaakt maar uitzonderlijk vond ik het niet en begrijp ook niet zo goed hoe dit het boek van de maand in DWDD heeft kunnen worden. Misschien waren daarom mijn verwachtingen te hoog gespannen. Twee-en-een-halve ster, afgerond naar boven.