Liefde en verraad en teveel losse eindjes

"Niet dat het iets uitmaakt" van Bert Moerman is een roman over liefde, verraad, opgroeien en schuld. De hoofdpersoon heeft een relatie met Sarah, is goed bevriend met Francis, en heeft het qua werk- en woonsituatie ogenschijnlijk prima voor elkaar. Maar...eigenlijk is hij helemaal niet verliefd op Sarah, en bedriegt hij haar. Langzaam ontwikkelt zich een verhaal waaruit blijkt dat het misschien toch niet zo perfect is, dat leventje van de hoofdpersoon.

Een mooie opstap tot een mozaïekvertelling. Maar naarmate het verhaal vordert worden de losse eindjes groter, de details onbegrijpelijker, de dubbelzinnigheden meer. Het boek leent zich hierdoor en door de vele motieven en de bijzondere schrijfstijl goed voor een lees- en/of discussieclub. In de leesclub op Hebban omtrent dit boek raakten we niet uitgepraat, er valt over zoveel na te denken samen.

Echter, als men het boek zelfstandig leest wordt het er niet prettiger op. Een twist op het einde van het boek lijkt een soort literaire noodgreep om het boek nóg meer te geven. Dat had niet gehoeven. Het verhaal op zich was zonder de kunstgrepen die zijn toegepast juist beter geweest, dan hoe het nu in wat gekunstelde, over the top-vorm is gegoten. De personages hadden dan net nog wat meer diepgang kunnen krijgen, de thematiek en de motieven geven immers al genoeg stof tot nadenken.

Door de (niet natuurlijk aanvoelende) lagen (waar volgens de schrijver echter niet teveel achter hoeft worden gezocht ...wat een anti-climax!)) wordt de lezer afgeleid van het eigenlijke verhaal, wat jammer is, want dat geeft stof tot nadenken genoeg. Indien de kunstgrepen achterwege waren gelaten was het zeker een raak en treffend debuut geworden, nu blijf je zitten met een wat onbevredigd gevoel, en is het boek 'prima', maar helaas niet meer dan dat.