Lachen, maar niet zo hard.

Na de 100jarige man was ik een zelfverklaard Jonasson-fan. Keihard lachen in de auto bij het luisterboek, gieren met het echte boek bij het zwembad. Wat keek ik ontzettend uit naar dit boek van zijn hand. En wat werd het een teleurstelling. Het begin ervoer ik meteen al moeizaam. Misschien had het te maken met de drukke periode waar ik me in begaf, maar het verhaal wist me niet mee te nemen. De karakters konden me niet raken, en als ik moet benoemen in hoeverre de hoofdpersonen écht zijn veranderd gedurende het verhaal moet ik heel hard nadenken. Natuurlijk worden arme personages rijk (en weer arm), maar kennen we dat niet al uit zijn eerdere verhalen? Een crimineel die zich bekeerd en een gelovige die criminele trekjes heeft zijn in mijn hoofd vaak leuker dan daadwerkelijk in dit boek. Zelfs de opbloeiende liefde had ik al zien aankomen, herkenbaar. Het gebeurde ook in eerdere boeken.
Dat Jonas Jonasson humor heeft, daar is geen twijfel over mogelijk. Zelfspot, met grapjes over zijn naam. Gewoon hilarisch, met gekke dialogen en absurde gebeurtenissen. Maar compleet origineel? Zo voelt het niet meer. Ik heb moeten lachen, maar veel minder. Want de grapjes lijken vaak een herhaling van zijn eerdere grappen. Niet altijd, maar vaak komt het verhaal me ergens bekend voor. Andere personages, afwijkende situaties, maar in grote lijnen heel erg zoals we het eerder hebben gelezen.
Nee, voor mij is dit boek van Jonas Jonasson helaas geen daverend succes.