Bevestiging van een meester in wording

De Britse oud-journalist David Hewson leveert met Het Bacchus offer het tweede boek in de reeks met rechercheur Nic Costa en patholoog Teresa Lupo in de hoofdrollen af. De Vaticaanse moorden was het eerste deel en ondertussen is ook het derde deel, getiteld De Pantheon getuige, al geruime tijd verkrijgbaar. En eer staat ons ongetrwijfeld nog veel meer te wachten want in Groot-Brittannië is het zesde deel in deze reeks al verschenen.
Het Bacchus offer begint ongeveer een half jaar na het einde van De Vaticaanse moorden: Nic Costa is – met veel twijfels en een omgekeerd evenrededige hoeveelheid motivatie – terug aan het werk gegaan en krijgt een nieuwe partner toegewezen in de persoon van Gianni Peroni, een agent die bij zijn vroegere afdeling zeden-delicten in ongenade is gevallen. Ze hebben nog maar amper kennis gemaakt of ze worden naar de buitenwijken van Rome gestuurd, waar in een moerassige oever van de Tiber een veenlijk van een jonge vrouw werd gevonden.Maar tot grote verbazing van alle betrokkenen betreft het geen eeuwenoud lichaam, maar werd het slachtoffer slechts zestien jaar geleden vermoord. Enkele weken na de bekendmaking van deze vondst verdwijnt er weer een jonge vrouw, die qua uiterlijk felle gelijkenissen vertoont met het veenlijk. In een race tegen de tijd zetten Costa, Peroni en Lupo alles op het spel om deze verdwijning op te lossen voor deze dame mogelijk ook slachtoffer wordt van een eeuwenoud ritueel.
De overeenkomsten met zijn voorganger zijn niet te ontkennen: Zo zijn de voornaamste ingrediënten weer makkelijk terug te vinden: dezelfde hoofdpersonages; de plaats van de feiten; een snuifje historiek en het belang van familiebanden. Toch is Het Bacchus offer toch een heel ander, maar zeker geen slechter, boek geworden dan De Vaticaanse moorden. De voornaamste verschillen zitten in de plot, die deze keer wat minder complex is opgebouwd en in het feit dat de stad Rome zelf geen grote rol meer toebedeeld krijgt, maar gedegradeerd wordt tot achtergrond.
Dat David Hewson kan vertellen had hij al bewezen met zijn vorig boek. Maar ook nu acteert hij op hetzelfde niveau en heeft hij het weer klaargespeeld om de lezer vanaf de eerste bladzijde te boeien, om er zo voor te zorgen dat die het boek niet meer kan neerleggen tot het mysterie opgelost is. Zijn aangename schrijfstijl leunt dicht aan tegen die van Craig Russell.En hoewel er regelmatig subtiele verwijzingen zijn naar het eerste boek in de reeks, kan Het Bacchus offer zonder enig probleem los gelezen worden.
Zoals eerder aangehaald, besteedt de auteur deze keer wat minder aandacht aan het profileren van Rome, maar hij maakt dat ruimschoots goed door het gedetailleerd boetseren van zijn personages tot mensen van vlees en bloed, met wie de lezer zich zonder enig probleem kan vereenzelvigen.
En dan is er het verhaal zelf. Dit wordt weer magistraal opgebouwd. De wijze waarop hij de lezer op een perfect aanneembare wijze op het verkeerde been zet heeft bij momenten zelfs wat weg van een goochelshow: het publiek naar links laten kijken en dan naar rechts verdwijnen. Steeds als de lezer denkt te kunnen voorspellen in welke richting het verhaal zal evolueren, verandert de auteur van richting. En omdat dit alles gebeurt zonder ook maar enig vleugje geloofwaardigheid te verliezen, kan er maar een conclusie zijn: plottechnisch is dit een meesterwerk.
Het is weinig schrijvers gegeven om met quasi identieke ingrediënten twee zeer verschillende boeken te schrijven die beide hetzelfde niveau halen. Het feit David Hewson maar weinig evolutie vertoont tegenover zijn vorig boek wordt volledig gecompenseerd doordat hij erin geslaagd is zijn hoge kwaliteitsnorm te behouden. Vakwerk van een potentiële meester in de misdaadliteratuur.