Spellingsfouten ontsieren mooie rechtbankthriller

De beslissing om te gaan schrijven nam de Amerikaan Michael Connelly aan de universiteit. Het gevolg was dat hij afstudeerde met twee diploma’s - eentje in de journalistiek en een andere in Creatief schrijven - en hij aan een loopbaan als journalist kon beginnen. Een tiental jaren later begon hij voor het eerst aan spannende fictie. Met dat werk, Tunnelrat, dat hij nog baseerde op waargebeurde feiten en waarin ook zijn personage Hieronymus ‘Harry’ Bosch debuteerde, won hij direct een Edgar Award (voor het beste debuut). Sindsdien wordt zijn nog steeds groeiend oeuvre vertaald in steeds meer verschillende talen en ontving hij overal ter wereld prijzen. Een van zijn boeken haalde het witte doek: in 2002 verfilmde Clint Eastwood Bloedbeeld en hij nam ook de hoofdrol voor zijn rekening. In 2003 en 2004 was de auteur voorzitter van de vereniging Mystery Writers of America. Hij woont met zijn familie in Florida, USA.
Het laatste oordeel is al zijn negentiende spannende boek. Het wordt op de webstek van de auteur aangekondigd als het veertiende deel in de reeks met Harry Bosch, maar gezien de kleine rol die de rechercheur speelt, is het eerlijker om dit boek te zien als het tweede deel in de reeks met Michael Haller, de advocaat die kantoor houdt in zijn wagen. De Lincoln advocaat, het eerst deel in deze reeks, dateert van 2006.
Michael ‘Mickey’ Haller is net uit een diep dal gekropen en wil rustig aan weer beginnen met pleiten als hij de goedgevulde praktijk van zijn vermoorde collega Jerry Vincent in de schoot geworpen krijgt. Naast tal van kleine zaken erft hij ook Walter Elliots zaak: een belangrijk producent uit de filmwereld die ervan verdacht wordt zijn vrouw en haar minnaar te hebben doodgeschoten. Terwijl de advocaat zich verdiept in deze schijnbaar hopeloze zaak, kruist hij regelmatig het pad van rechercheur Harry Bosch, die de moord op Jerry onderzoekt en denkt dat Mickey meer weet dan hij wil toegeven.
Dat Michael Connelly een geboren verteller is blijkt eens te meer, want als hij in zijn typische vlot lezende stijl de grote verhaallijnen doorspekt met smakelijke anecdotes uit het verleden van de strafpleiter, hangt vrijwel iedere lezer aan zijn lippen. Enkel een overvloed aan, eenmalig opgevoerde, personages in de eerste helft van het verhaal, maken het de lezer wat moeilijker dan zou hoeven.
Maar de belangrijke karakters die Michael Connelly uit zijn fantasie laat onspruiten worden professioneel uitgewerkt en degelijk neergezet. Zo zijn Michael Haller en zijn entourage zeer zakelijk en gewiekst, maar tegelijk zeer aimabele figuren, die in ieders kennissenkring welkom zouden zijn. Alleen het personage van Harry Bosch blijft een beetje verweesd en grijs achter, zelfs als op het einde, bijna terloops, een toch wel opmerkelijke wending wordt gegeven aan zijn verleden.
De auteur voelt zich als een vis in het water in de grijze zone waarin aanklagers en verdediging zich als gladde alen draaien en keren in hun pogingen een rechtszaak naar hun kant te trekken: een zaak winnen of verliezen kan afhangen van pietluttigheden en degene die het best buiten de, voor de leek, logische aanpak kan denken maakt een betere kans om het er goed vanaf te brengen. De auteur moet soms heel diep tasten om de lezer te overtuigen dat piepkleine details en totaal oververwachte conclusies eigenlijk de afloop van het boek bepalen. Hierdoor wordt Het laatste oordeel nooit echt zenuwslopend spannend, maar de soms spitsvondige aanpak van getuigenverhoren en betoog zorgt ervoor dat een vleugje humor als een dressing over het verhaal gesprankeld wordt. En als Michael Connelly er dan ook nog in slaagt het geheel zo te presenteren dat het zeer geloofwaardig over komt kan je alleen maar je hoedje afnemen voor zoveel kunde.
De grootste minpunten kunnen zelfs niet toegeschreven worden aan de auteur. De Boekerij, die de Nederlandstalige uitgave op de markt brengt is in dit geval verantwoordelijk voor enige ergernis bij de lezer: zo blijkt de adembenemende en quasi perfecte cover voor een spannend boek totaal geen verband te hebben met de inhoud. En een te grote hoeveelheid aan spellingsfouten zorgt bij menig lezend taalliefhebber voor tandengeknars of erger...
Het laatste oordeel is, zoals verwacht wordt van Michael Connelly, een zeer goede rechtbankthriller, waarvan menig lezer hoopt de hoofdpersonages in de toekomst nog eens te mogen ontmoeten.