Wraak als titel was ook goed geweest.

Dworpenaar Patrick De Bruyn is ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde onder de Vlaamse misdaadauteurs. Hij is vooral bekend van zijn reeks psychologische spannende boeken die als titel een met de letter V beginnend woord toebedeeld kregen: Vermist, Verminkt, Verdoemd en Verliefd. Met het zevende boek van zijn hand breekt hij met die traditie, want daarop prijkt in bloedrode letters het woord Passie.
Als de succesvolle zakenman en workaholic Natan Mertens op een nacht belaagd wordt door een junk, verdedigt hij zich en zet het op een lopen. Later verneemt hij dat het lichaam van de dakloze levenloos op de stoep werd gevonden. Hij legt een verklaring af bij de politie maar al snel blijkt dat die niet helemaal strookt met de waarheid. In een hoek gedreven moet hij kiezen tussen zijn vrijheid en zaak; zijn eer en zijn gezin.
Passie begint op dezelfde kenmerkende wijze als de meeste boeken van deze auteur: een quasi banaal feit ligt, mede door inschattingsfouten, aan de basis van een steeds groeiende lawine van problemen die de hoofdrolspeler bedelven. Maar al snel merkt de lezer dat er zich ditmaal twee verhaallijnen ontspinnen, want een onbekende schrijver levert gebruik makend van de ik-vorm commentaar op het gedrag van Natan. Behoorlijk negatieve commentaar, nog wel. Naarmate het verhaal vordert, krijgt die onbekende een naam en een groter en actiever aandeel in het verhaal.
Jammer genoeg voegt dat commentaar weinig toe aan het verhaal en dragen bepaalde van zijn handelingen niet echt bij tot de geloofwaardigheid van het geheel. De auteur lijkt dit zelf ook te beseffen, want meer dan eens laat hij “soortgelijke opmerkingen ontsnappen aan die ik-figuur, alsof Patrick De Bruyn zich al bij voorbaat excuseert aan zijn lezers.
Voor het overige mag het boek er best zijn, en is het zelfs fascinerend te mogen beleven hoe Natan en zijn dochter dichter naar elkaar toegroeien naarmate hij juridisch zelf in de knel komt. Menig ouder zou er jaloers op zijn.
De ook al bijna traditionele veeg uit de pan aan het adres van de media ontbreekt ditmaal niet: de auteur hekelt de macht van de media waardoor verdachten, zonder dat ze zich kunnen verweren, gebrandmerkt worden als schuldigen, waardoor de publieke opinie danig ge- en zelfs verkleurd wordt. Hierdoor wordt het motto dat men onschuldig is tot het tegendeel bewezen wordt een loze kreet.
De laatste zin van het laatste echte hoofdstuk in dit boek luidt: “Wie mijn passie misbruikt, moet ook met mijn wraak rekening houden.”. En mijns inziens had “Wraak”, in diezelfde rode kleur, minstens even mooi op de cover gestaan. Het had zeker nauwer aangesloten bij de inhoud van het boek.
Passie is niet het allerbeste wat Patrick De Bruyn uit zijn pen toverde, maar toch is het werk nog altijd van een dusdanige kwaliteit dat het prettige leeservaring blijft. Het blijft dan ook een aanrader voor de liefhebber van de Nederlandstalige thriller.