Jahn schrijft in een klinische, afstandelijke stijl

Deze Amerikaanse auteur, die naar eigen zeggen maar tot zijn zestiende op de schoolbanken vertoefde, zag zijn spannend debuut in 2010 bekroond met een Britse First Blood Dagger. Het boek, dat gebaseerd is op een oude spraakmakende echte moord in New York verscheen een jaar later in een Nederlandse editie onder de titel De gloed van geweld. Zijn tweede boek Zelfkant, dat zuivere fictie is, situeert hij aan de andere kant van de Verenigde Staten, in Los Angeles.

Daar woont en werkt grijze muis Simon Johnson. Als hij op een nacht wordt aangevallen, vermoordt hij de insluiper, om nadien vast te stellen dat die wel erg veel gelijkenissen vertoont met zichzelf. In een opwelling besluit hij de identiteit van zijn slachtoffer, Jeremy Shackleford, over te nemen, wat hem in het begin gemakkelijk afgaat. Maar later blijkt zijn alter ego een diepduistere kant te bezitten waardoor hij zijn persoonsverwisseling ten zeerste betreurt.

Ryan David Jahn bedient zich van een klinische, afstandelijke en docerende vertelstijl, wat een afstand creëert tussen boek en lezer. Een gegeven dat nooit als positief kan ervaren worden bij een psychologische roman, waarbij inleving in het hoofdpersonage een voorwaarde is tot een geslaagd boek. Het verhaal leest weliswaar vlot weg, maar betrokkenheid is er amper.

De opmerkzame lezer stelt al snel vast dat er rare dingen gebeuren. In het begin wakkert dat de nieuwsgierigheid wat aan, maar al snel transformeert dat gevoel zich in verontwaardiging: doden worden weer levend; dingen verplaatsen zich als vanzelf of verdwijnen volledig en zonder verklaring. En dat terwijl Zelfkant niets te zien heeft met bovennatuurlijke fenomenen.
De auteur probeert een en ander nog wel recht te trekken, maar hij kan niet verbergen dat hij de kunst van het uitwerken van een waterdichte plot nog lang niet machtig is. Door de onmogelijke opzet van het verhaal is dit boek een sneltrein naar een op zijn minst ontgoochelde en op zijn ergst een bedrogen lezer. Het is moeilijk hier dieper op in te gaan zonder essentiële informatie vrij te geven, maar laat me het vergelijken met iemand die zonder het te beseffen even zelfmoord pleegt en dan verder gaat met zijn leven!?!?

Het cliché indachtig dat het tweede boek altijd het moeilijkste is om te schrijven en het feit dat Jahns derde, nog niet in Nederlandse vertaling verschenen werk The dispatcher zich dit jaar bij de laatste acht kanshebbers schaarde voor de Dagger voor het beste spannende boek, zal Ryan David Jahn nog wel een herexamen verdienen. Maar Zelfkant was wellicht de ontgoocheling van het jaar. En toch is er iets dat mij influistert dat de liefhebbers van S.J. Watsons Voor ik ga slapen ook dit boek kunnen appreciëren.