Echte vriendschap

De ogen van Sitting Bull is een jeugdboek voor negen jaar en ouder en ziet er werkelijk prachtig uit. Gebonden, met stofomslag en met het beroemde opperhoofd van de Lakota Sioux prominent op de felblauwe voorkant. Het is het verhaal van de jonge Valentijn, die zijn eigen kamer heeft in de kleine woning van zijn ouders. Op de muur staat een geweldige schildering van Sitting Bull, waar Valentijn uren naar kan kijken en wiens wijze ogen hem altijd geruststellen. Maar als zijn licht dementerende oma bij hem en zijn ouders komt wonen in afwachting van een plek in een verzorgingstehuis, raakt Valentijn zijn eigen kamertje kwijt. Dat vindt hij in eerste instantie maar niks. Maar al snel ontstaat er een bijzondere band tussen Valentijn en zijn oma.

Het nieuwe boek van Mireille Geus is een waar schot in de roos. Valentijn is gek van indianen en heeft een volledige stam van miniatuurtjes in zijn bureaula waar hij uren mee kan spelen. Hij is dan ook niet blij als hij zijn kamer moet verlaten en voorlopig op een matras op de grond van de slaapkamer van zijn ouders moet gaan slapen. Ook zijn moeder is niet echt gelukkig met de komst van oma, maar Adriaan, de vader van Valentijn, heeft besloten dat het voorlopig de beste oplossing is. Valentijn mist vooral het zicht op de schildering van Sitting Bull, maar ontdekt al snel dat zijn oma weliswaar vergeetachtig is, maar lang niet zo dement als iedereen denkt. En beetje bij beetje leert hij zijn oma steeds beter kennen en ontdekt hij dat zij geplaagd wordt door een verschrikkelijke nachtmerrie waardoor ze ’s avonds niet wil slapen. Ondertussen heeft Valentijn ook wel wat problemen op school en misschien dat zijn oma hem daarmee wel kan helpen…

De ogen van Sitting Bull is een mooi boek over het overwinnen van angst en het ontstaan van echte vriendschap. Het leest heel makkelijk, is vaak erg grappig maar heeft ook momenten van ontroering. De oma van Valentijn heeft grote moeite om de dingen van vandaag te onthouden, maar weet zich wel nog alles te herinneren uit haar eigen jeugd. Valentijn accepteert deze situatie feitelijk zonder daar verder over na te denken, zijn oma is gewoon wie zij is en dat is allemaal zo gek nog niet. Sterker nog, hij heeft eigenlijk wel heel veel plezier met zijn oma. En al snel wil Valentijn eigenlijk niet eens zo heel erg graag meer dat zijn oma naar een verzorgingstehuis moet gaan.

Mireille Geus heeft met De ogen van Sitting Bull een zeer goed jeugdboek geschreven. Een verhaal dat de lezer zal raken en ook aan het denken zal zetten. Een verhaal zonder geweld, zonder videogames maar wél met echte mensen en levensechte situaties. Met haar sobere vertelstijl weet de auteur de juiste snaren te raken en zal het best wel een tijdje duren voordat – na het dichtslaan van dit boek – het verhaal uit je hoofd is verdwenen. En dat is iets wat alleen de beste auteurs kunnen bereiken.

September 2011 / Ezzulia.nl