Rubberen handschoenen

Het begin van “De vrouw in de kooi” leest uiterst stroef. De proloog is veelbelovend, maar daarna komen er, weliswaar korte, politieke verhandelingen over Het Radicale Centrum, de Partij voor Denemarken, de Conservatieve partij en de Liberale Partij. Samen met enkele lastige Deense namen, zorgt het al snel voor een schepje zand in de motor. Daarnaast blijkt hoofdpersonage Carl Mørck van de Kopenhaagse politie de zoveelste getraumatiseerde en onhebbelijke speurder te zijn, zoals we er binnen de thrillerwereld al tientallen hebben gezien. Het ontbreken van een beetje tempo en de wat onzekere schrijfstijl van de auteur doen de rest. Stoppen of doorgaan met lezen? Na een kleine vijftig pagina’s zie je het verhaal en de manier van vertellen langzaam maar zeker veranderen. Rechercheur Mørck wordt door zijn bazen op een zijspoor gezet als hij samen met twee collega’s het slachtoffer is geworden van een schutter. Eén van zijn collega’s overlijd ter plekke en de ander raakt verlamd. Na een herstelperiode krijgt Mørck de leiding over de nieuwe afdeling Q, waar de leiding niet echt heil in ziet maar onder politieke druk wordt opgericht om onopgeloste oude zaken nieuw leven in te blazen. Beneden in de kelders van het politiebureau krijgt hij de Syrische Hafez el-Assad toegewezen als zijn assistent. Om de indruk te wekken dat hij serieus van plan is om van zijn afdeling een succes te maken, begint Mørck het dossier over de verdwijning van de jonge linkse politica Merete Lynggaard te lezen. Vijf jaar eerder verdween ze tijdens een overtocht per veerboot, waarbij lange tijd werd gedacht dat ze mogelijk zelfmoord had gepleegd door overboord te springen. Tegen wil en dank ontdekt de rechercheur dat het oorspronkelijke politieonderzoek behoorlijk wat fouten bevat en opgezweept door het enthousiasme van Assad begint hij zich steeds serieuzer in de zaak te verdiepen.

Hoewel het verhaal soms wat langdradig is en op een aantal vlakken enigszins ongeloofwaardig, kan je niet anders dan een groot zwak krijgen voor Assad, de assistent van Carl Mørck. Met zijn grote, rubberen handschoenen maakt hij het ene moment de kantoren van Afdeling Q schoon terwijl hij het volgende moment druk bezig is om lekkere en zeer pittig gekruide lekkernijen te maken. Bij alle vrouwen op het politiebureau is hij dan ook al snel uiterst geliefd en krijgt hij bij de vele secretaresses werkelijk alles voor elkaar. Ondertussen verricht hij ook als assistent van Mørck uitstekend werk en vraag je jezelf regelmatig af wat nu precies zijn achtergrond is. Gelukkig groeit ook de rechercheur zelf met iedere pagina beter in zijn rol. Het trauma dat hij heeft opgelopen zorgt herhaaldelijk voor fysiek ongemak, maar ondanks dat laat hij zien een uitstekende politieman te zijn. De humor die veelvuldig in het boek zijn kop opsteekt is van een prima niveau en geeft het verhaal een extra dimensie. Al met al kan je dus spreken van een veelbelovend thrillerdebuut, waar best wel het een en ander op valt aan te merken, maar waar wel bijzonder veel potentie in zit. De knorrige en uitgebluste Mørck en de energieke en enthousiaste Assad houden elkaar prima in evenwicht en zorgen voor uiterst vermakelijke dialogen en knetterende interactie.

Hoewel je de ontknoping van het verhaal al redelijk snel ziet aankomen, zijn de laatste hoofdstukken van “De vrouw in de kooi” absoluut enerverend te noemen. Assad is inmiddels meer dan slechts een schoonmaker en chauffeur en je bent benieuwd hoe zijn rol zich in de komende boeken zal gaan ontwikkelen. Jussi Adler-Olsen lijkt een aanwinst te zijn voor het genre en met de aanstekelijke humor in dit eerste deel weet hij zich ook duidelijk te onderscheiden van zijn vele Scandinavische collega’s.

Op naar deel twee.


(Kijk voor al mijn recensies op: http://leeswereld.blogspot.nl)