Een makkelijk leesbaar

en soms zelfs zeer spannend boek. Maar als geheel is het allemaal té voorspelbaar en te weinig verrassend. ,In de media werd Equinox door de uitgever neergezet als ‘De Thriller van het Jaar’. Met televisiereclame, posters op straat en een heuse website werd niets aan het toeval overgelaten en ook het boek zelf – uiteindelijk het middelpunt van alle inspanningen – kreeg een prachtige uitvoering. Het probleem bij dit soort voortvarende promotionele activiteiten van een uitgever is dat de kwaliteit van het verhaal alle opgeklopte commotie wel moet kunnen rechtvaardigen. Anders loop je het risico dat de lezers, na alle hooggespannen verwachtingen, teleurgesteld afdruipen. En in het geval van Equinox is dat het geval. Het is nogal wat om te roepen: ‘De Beste Thriller van het Jaar’. De vraag is of je dat soort teksten over je eigen boeken moet roepen. Als het boek namelijk écht zo vreselijk goed is als jezelf denkt (of hoopt), dan doen anderen mensen dat wel voor jou. Na het lezen van Equinox kan ik mij echter niet voorstellen dat de uitgever op voorhand van mening was dat ze het beste boek van dit jaar hadden uitgebracht. Daarvoor ontbreekt het simpelweg teveel aan originele kwaliteit, waarmee het boek zich in zo’n geval zou moeten onderscheidden van de rest. Toegegeven: het is geen slecht boek, maar het bezwijkt onder de door de uitgever zelf opgelegde druk en kan zich over de hele linie slechts incidenteel aan de middelmaat onttrekken.
In de Engelse universiteitsstad Oxford wordt een vermoorde vrouw gevonden bij wie het hart met chirurgische precisie is verwijderd. Op de lege plek heeft de moordenaar een oude gouden munt achtergelaten. Politiefotograaf Philip Bainbridge moet er meteen naartoe, maar neemt vanaf het restaurant waar hij aan het dineren was zijn vriendin Laura Niven mee. Niven is een auteur van thrillers en werkte voordien ook als misdaadverslaggeefster in New York. Zij ziet in de moord en de vreemde omstandigheden het ideale gegeven voor een boek en gaat zelf op onderzoek uit. Als er snel daarna nog meer vrouwen worden vermoord, van wie de organen zijn verwijderd, ontdekt zij dat dit mogelijk te maken heeft met moment waarop de zon, de maan en een aantal planeten een rechte lijn vormen. De laatste keer dat dit plaatsvond was in 1851 en ook toen bleken er – volgens de archieven van de kranten – een aantal gelijksoortige moorden te zijn gepleegd. Wat volgt is een race tegen de klok om de moordenaar tegen te houden en te ontdekken wat de betekenis is van de equinox.
Net als meer boeken de laatste tijd, schakelt Equinox regelmatig terug naar het verleden. In dit geval naar de 17de eeuw. Tijdens die terugblikken staat de Britse wetenschapper Isaac Newton centraal. Niet geheel toevallig schreef Michael White over deze wetenschapper ooit een bekroonde biografie. Alle informatie die hij over Newton opdiepte, kwam hem bij zijn eerste thriller dus goed van pas. Ook Newton was in de ban van de equinox. Via de flashbacks komt de lezer veel te weten over de achterliggende motieven van de moordenaar in Oxford. White is er absoluut in geslaagd om een makkelijk leesbaar, en soms zelfs zeer spannend, boek te schrijven. Maar als geheel is het allemaal té voorspelbaar en te weinig verrassend. Een aantal rituele moorden, een paar geheime genootschappen, het heden en het verleden dat ergens binnen het verhaal weer bij elkaar komen en een kwade genius die tot het eind van het boek geheim moet blijven. Waar Michael White overigens niet helemaal in slaagt, want reeds op de helft van deze thriller weet je al vrijwel zeker wie er achter alle moorden zit. In z’n totaliteit is Equinox een leuk boek om er even tussendoor te lezen, maar het is geen boek dat een blijvende indruk achterlaat.