De korte liefdestragedie die Mankell in het boek heeft verweven was heel aardig en maakte van Wallander wederom een zeer geloofwaardig persoon.

Na het uitstekende Moordenaar zonder gezicht was Honden van Riga het tweede boek van Henning Mankell dat ik heb gelezen. Vrij in het begin kwam Björk, de baas van Kurt Wallander, met een prachtige zin (“Zweden is een fantastisch land. Ik geloof dat ik moet overgeven”) waarna ik er nog eens extra goed voor ging zitten. In de hierboven geplaatste recensies staat al duidelijk omschreven waar dit boek van Mankell precies over gaat en dat wil ik hier dan ook niet allemaal weer gaan herhalen. Feit is dat een heel groot en belangrijk deel van Honden van Riga zich afspeelt in het Letland van ruim tien jaar geleden, waarbij de afbrokkelende macht van de Sovjet Unie zeer prominent aanwezig was. Wallander komt er terecht in een web van intriges en weet daarbij niet of nauwelijks wie hij moet en kan vertrouwen. Hij spreekt de taal niet en beschikt ook niet over de middelen om een serieus politieonderzoek te houden. Al snel voelt hij zich de speelbal van de machtige kolonels die in het land aan de touwtjes trekken.

De naargeestige en troosteloze sfeer van het communistische land hangt als een deken over het verhaal en het is werkelijk razend knap dat Henning Mankell dit beeld zo visueel weet te maken in het boek. De beklemmende angst van de bewoners, de grote armoede en de steeds sterker opbloeiende hoop op grote sociale en economische veranderingen zijn een intrigerend thema dat als een rode draad door het boek loopt. Maar daarmee kwam het verhaal dat Mankell tegen deze achtergrond wilde vertellen behoorlijk in de verdrukking en had ik grote moeite om tijdens het lezen mijn aandacht bij het verhaal te houden. Op een aantal vlakken was het vrij ongeloofwaardig en de plotwisselingen wisselde elkaar vaak zo snel af dat ik de draad soms volledig kwijt was. In de laatste honderd pagina’s kwam er wel wat meer actie in, maar als een wonder bleek Wallander – als één van de weinige – toch in staat te zijn om het geweld te overleven. De korte liefdestragedie die Mankell in het boek heeft verweven was heel aardig en maakte van Wallander wederom een zeer geloofwaardig persoon.

In z’n totaliteit viel het boek mij echter toch tegen. Zeker niet slecht, maar niet het boek dat ik had verwacht na het eerder genoemde Moordenaar zonder gezicht. Al ben ik nog altijd van plan om al zijn boeken te lezen, want de klasse van de auteur staat ook na dit boek nog altijd buiten kijf.