Wat een tegenvaller eigenlijk. Normaal ben ik een redelijk trage lezer, ik wil dat een boek lang duurt, een week bv, zo kan ik het beleven. Dit is het eerste boek dat ik in één ruk (3 uur) uitgelezen heb. Ik las al dikwijls "in één ruk uitgelezen" in een boekevaluatie, en meestal komt dat positief over omdat je denkt dat het een spannend boek was, dat de lezer niet weg kon leggen. In dit geval was het omdat het een boek is waar alles 20 keer terugkomt, er eigenlijk niets gebeurt, en op het einde ben je ook niet wijzer geworden.

Jonna, 17 jaar en enige dochter, verdwijnt spoorloos nadat ze zogezegd naar een vriendinnetje zou gaan. Het verhaal concentreert zich vervolgens in de hoofden van beide ouders, hun twijfels en het schuldgevoel dat langzaam toeneemt. Vader is stil en teruggetrokken, moeder is de baas die regels opstelt, het gezin regeert en vooral geen fouten kan maken. Langzaam aan beseffen ze dat ze toch niet de ideale ouders zijn geweest; te beschermend, te braaf, te saai geweest. Vader Jon zoekt na een tijdje steun bij een psychiater, hij beschrijft zijn angstdromen over wat hij ziet wat er met Jonna is gebeurd. Moeder ziet haar zuster Helena regelmatig. Er gebeurt verder eigenlijk maar één ding, wat ik hier niet ga beschrijven, want anders is de spanning eruit voor andere lezers. Uiteindelijk weet je niet méér aan het eind van het boek. Er wordt geen verklaring gegeven voor wat er gebeurd is.

Na Kijk niet achterom en Wie de wolf vreest was dit eigenlijk weeral een tegenvaller van Karin Fossum voor mij. Dit boek zal waarschijnlijk de lezer met psychologie-interesses kunnen boeien, ik vind het allemaal maar lauw. Karin Fossum kan mij kennelijk niet boeien, geef mij maar Hellström&Roslund, Arne Dahl, Håkan Nesser, Henning Mankell.