Vergeet nooit vriendelijk gedag te zeggen...

Zoë en Ed leren elkaar op vrij jonge leeftijd kennen. Hoewel de vonk niet meteen over lijkt te slaan, worden ze samen met het nodige vallen en opstaan ouder en wijzer. Samen, bij elkaar, als een (later ook gelukkig getrouwd) stel. Het kon haast niet beter.

Maar dan slaat het noodlot toe. Ed komt om in een verkeersongeluk. En dat terwijl Zoë nog zoveel tegen ‘m had willen zeggen. Daarvoor is het nu te laat. Tenzij…

Tenzij Clare Swatman het verhaal zo schrijft dat er misschien toch nog een kansje is. Hóe? Dát ga ik natuurlijk niet verklappen, daar zul je het boek zelf voor moeten lezen. Weet je nog niet zo goed of je daar zin in hebt? Misschien dat ik je kan helpen met wat plus- en minpunten.

+ Een heerlijke summerread
De vrolijke roze cover, die er eigenlijk zelfs op een ereader met alleen maar zwarte inkt heerlijk zomers uitziet. Lezen over het treffen van een liefde van je leven, 2 mensen samen. Prima leesvoer voor zo tijdens de warmere dagen. Voor je weggaat’ heeft daarbij ook alle elementen van een roman, dus als je daarvan houdt, zullen er zeker wel onderdelen zijn die je aanstaan. Maar zie ook mijn minnen, want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn

+ Ieder hoofdstuk vertelt een eigen verhaal
Je moet er van houden, wat in mijn geval wel zo is: eigenlijk is het hele boek een soort van verzameling van flashbacks (ik zeg expres een soort van, want je zult tot het einde moeten lezen om erachter te komen hoe het nu allemaal daadwerkelijk in elkaar steekt). Het is daarbij niet zo dat deze hoofdstukken als los zand door het boek gestrooid zijn: er zit een rode draad in het verhaal, dus wees niet bang dat je de weg kwijtraakt.

+ Het verhaal zet je aan het denken
Ik wil niet teveel ingaan op de details, maar het verhaal zet je zeker aan het denken. Er komt een dierbare te overleden, iemand met wie je nog zoveel dingen had gepland. En waar je nog zoveel tegen wilde zeggen. Dat is best heftig, vooral als je je inbeeldt dat bijvoorbeeld je eigen partner komt te overlijden. Ik moet er zelf niet aan denken… Hoewel ik dat dus toch deed.

+ / - De schrijfstijl
Hier ga ik even van alle positieve punten naar de wat mindere punten. De schrijfstijl vond ik wat twijfelachtig. Het boek leest prima weg, en zit taaltechnisch prima in elkaar. Enige minpunt vond ik dat Swatman vaak in herhaling valt en dezelfde zinnen of zinsdelen gebruiken. De blijheid, het verdrietig: alles wordt meerdere malen aangehaald, op exact dezelfde wijze. Een oplettende lezer op Hebban telde zo bijvoorbeeld het woorden ‘grijnzen’ maar liefst 40 keer (in de eerste 100 bladzijden). Jaakjs!

- Hij houdt van me, hij houdt niet van me
Als ik ergens niet tegen kan, dan is dat het op en neer gepingpong van verschillende gevoelens en behoeften. Het boek draait om Zoë en Ed, en om hun leven samen. Over de ups en de downs, en dan weer een up gevolgd door een down, met weer een upje en een hoop downs. Je zou het een spanningelement kunne n noemen, maar ik vond het vooral langdradig.

- De personages
Prima figuren zo op het eerste oog, maar ik kan er niet echt mijn vinger op leggen. Je leert het één en ander kennen, van de dingen die ze mee hebben gemaakt en de struggles die ze voeren, maar ze hebben niet echt diepgang. De beschrijving van de personages (Zoë als een beetje gothic en Ed met lang haar), matchte ook totaal niet met de rest van het verhaal. Hierdoor bleef ik dan ook vaak met vragen zitten als “Maar waarom dan?” en “Hoezo nu weer dit dan?”. De personages worden ouder in het boek, maar ze blijven maar steeds dezelfde keuzes maken. Ik kon het eigenlijk gewoon niet snappen.

Was het boek wat ik had verwacht?
Mijn verwachting bij het lezen van de preview was dat dit een boek ging worden zoals bijvoorbeeld ‘Voor jou’, van Jojo Moyes. Die verwachting is niet helemaal uitgekomen. Hoewel dit boek ook een echte tranentrekker kan zijn, heeft het zeker niet zoveel indruk op me gemaakt. Dit neemt niet weg dat Swatman een goed, doordacht boek heeft geschreven, wat menig mens nog eens extra aan het denken zal zetten. Want wat jij je dierbaren nog eens willen zeggen voor ze weggaan?

Conclusie
‘Voor je weggaat’ heeft niet zoveel indruk op me weten te maken als ik eigenlijk had gehoopt. Het is een prima boek om zo tussendoor te lezen, hoewel het onderwerp voor sommigen wat heftig kan zijn. Het verhaal zit goed in elkaar, hoewel de uitwerking van de personages en de herhaalde elementen het leesplezier soms ietsje verminderde. Niet per se een boek dat ik nog een keer voor een tweede keer zou willen lezen.

Een score van 2 (van de 5 sterren) vind ik wat aan de lage kant, maar omdat ik boeken die ik eigenlijk leuker vond vaak ook al een 3 heb gegeven, komt ‘Voor je weggaat’ bij mij uit op een score van een 2.8/5 (vooruit, afgerond dan toch een 3 hier op Hebban).