Bizar, onvoorspelbaar en geweldig!

Van te voren wist ik al dat dit boek meerdere plottwist zou hebben en hoewel ik nogal sceptisch of het verhaal mij ook zou verbazen, begon ik zonder al te veel gedachten in dit boek. Ik merkte dat ik tijdens het lezen een soort Sherlock Holmes werd. Alle gedachten van hoofdpersoon Jenna (sommige hoofdstukken waren vanuit geschreven in de ik-vorm) en de manier waarop Ray (schrijfvorm van deze hoofdstukken is derde persoon) de zaak onderzocht analyseerde ik. Ik probeerde alle 'hints' te begrijpen en hierdoor mijn mening te vormen en om er eerder achter te komen wie de klein jongen aanreed. Ik leerde Jenna kennen en had ontzettend veel medelijden met haar verdriet. Ik wilde haar helpen om beter te worden en juichte voor haar als zij een stap in die richting zette.
Daarnaast wilde ik Ray helpen om de dader te vinden. (Ik heb immers genoeg Baantjes en CSI gekeken om mijzelf prof te noemen.)

Het einde van het eerste deel voelde als een klap in mij gezicht, terwijl ik aan het bijkomen was van de stom in mijn maag. De plottwist zag ik echt niet aankomen. Sterker nog, in eerste instantie geloofde ik het niet. Ik bladerde snel terug, in de hoop dat ik over iets heen had gelezen en een hint hierdoor had gemist. Niets. Maar wat ontzettend knap van Clare Mackintosh dat zij met haar zinnen de lezer weet te betoveren en je zo op het verkeerde spoor zet. Toegegeven, ik heb het boek op dat moment even dicht geslagen, voor ik verder kon met het tweede deel. Ik vond het te intens, te bizar om meteen verder te lezen. Ik hield het boek voor ongeveer twee of drie dagen dicht en daarna kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer weerstaan. Ik moest en zou het boek uitlezen.
In het tweede deel kwam er een derde verhaallijn bij, de schrijfvorm van deze hoofdstukken was in 'tweede persoon' en vond ik even wennen. Het lukte mij om een aantal eindjes aan elkaar te knopen, waardoor het volgende plottwist minder hard aankwam. Niet minder heftig, want heftig was een woord dat zeker paste bij mijn gevoel op dat moment. Ik voelde mij heel erg naar en dat had alles te maken met waar het verhaal heen ging en later zelfs ook eindigde.

Ik had al snel besloten dat ik dit boek vijf sterren zou gegaan, alleen al gebaseerd op het gevoel dat ik kreeg tijdens het lezen. Ik had mij nog nooit zo gevoelt tijdens het lezen van een boek en dat is zeker iets wat mij nog lang zal bij blijven. Of ik tevreden ben met het einde van het boek, durf ik niet te zeggen, aangezien de laatste bladzijdes op verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden. Dat het bij Mea culpa pas, is een ding dat zeker is.