Lezersrecensie
Dagdromer Karlijn
Het gebeurt voor je er erg in hebt. Je wordt verliefd, je reist, je krijgt samen een kind, het groeit op, je brengt het naar school, je gaat naar je werk. En ineens is er een kloof. Tussen jou en degene die het dichtst bij je staat. Geruisloos ben je jezelf en je plek in het geheel kwijtgeraakt. Hoe gaat zoiets in zijn werk? Dit is de vraag die Renée van Marissing zich stelt in Parttime astronaut. Haarfijn ontleedt ze de verwijdering tussen een vrouw en haar man.
Citaat:
‘Ik hou van je en ik ben bang je kwijt te raken en dat is niet wat ik wil, ik wil bij je zijn, je maakt me gelukkig. Ik ben het zelf die mij niet gelukkig maakt, en dat is een pijnlijke conclusie omdat ik geen afstand van mezelf kan nemen’. Pagina 145
Parttime Astronaut is geen dik boek, amper 174 pagina’s, maar er wordt zo veel in gezegd dat ik het nodig vond om het twee keer te lezen, en sommige stukken zelfs meerdere keren, om alles te kunnen vatten wat de auteur ons wil mededelen.
Zij laat ons meeliften op de intense belevingswereld van Karlijn, moeder van Lucas en vrouw van Jasper. Het ene moment verkeer je met haar in de dagelijkse werkelijkheid van het gezinsleven en even later, zonder overgang, word je opgetild in een van haar vele dagdromen, om dan ineens weer met haar bij een kunstenaar een interview af te nemen – Karlijn is immers zelfstandig kunst-journaliste waar zij, tijdens de gesprekken ook weer snel afgeleid wordt en in dagdromen verzeilt.
Die dagdromen betreffen niet alleen haar relatie met Jasper waarin zij toenemende verwijdering voelt ontstaan, een verwijdering die zij niet wenst maar die, zoals bij vele relaties, onvermijdelijk lijkt te zijn, maar ook haar uitstapjes in de geest naar kunstwerken die zij in musea zag en waar ze als het ware ingezogen wordt tot zij er zelf deel van uitmaakt. En dan denk ik bijvoorbeeld aan ‘The Beanery (1965) Kienholz café’ en aan het ‘portret van Martha – Sigmund’s Wife’, door Marlène Dumas. Zo tot in detail beschreven dat ik – toen ik er een foto van zocht op google – deze kunstwerken ook meteen herkende.
En zo zit het boek vol met zeer visuele beschrijvingen van de omgeving waarin handelingen zich afspelen, kamers, kunstwerken, de gedachten van Karlijn en van haar doen en laten. Een uitstapje met haar zoontje Lucas naar de Efteling bijvoorbeeld, laat ze ons stap voor stap mee beleven alsof we er zelf bij waren.
De verwijdering die zij voelt tussen Jasper en haarzelf lijkt onoverkomelijk – zij de dagdromer, hij de realist – tot zij tot de conclusie komt: ‘Ik heb me zo geconcentreerd op het niet breken dat ik het buigen over het hoofd heb gezien’.
Parttime astronaut is een boek om langzaam van te genieten en diepgaand over na te denken en om mee te zweven op de vleugels van de dagdromen van Karlijn.
Ik kan alleen de titel niet echt duiden, maar misschien lukt dat ook nog wel als ik het boek nóg eens lees, iets wat vast gaat gebeuren.
Renée van Marissing (Amsterdam, 1979) is schrijver van romans, theater- en hoorspelteksten, regisseur en performer. Ze schreef eerder de romans ‘Het waaien van mijn oma’ en ‘Strak blauw’.
Met dank aan uitgeverij Atlas-Contact en De Club van Echte Lezers voor het manuscript dat ik mocht lezen
Citaat:
‘Ik hou van je en ik ben bang je kwijt te raken en dat is niet wat ik wil, ik wil bij je zijn, je maakt me gelukkig. Ik ben het zelf die mij niet gelukkig maakt, en dat is een pijnlijke conclusie omdat ik geen afstand van mezelf kan nemen’. Pagina 145
Parttime Astronaut is geen dik boek, amper 174 pagina’s, maar er wordt zo veel in gezegd dat ik het nodig vond om het twee keer te lezen, en sommige stukken zelfs meerdere keren, om alles te kunnen vatten wat de auteur ons wil mededelen.
Zij laat ons meeliften op de intense belevingswereld van Karlijn, moeder van Lucas en vrouw van Jasper. Het ene moment verkeer je met haar in de dagelijkse werkelijkheid van het gezinsleven en even later, zonder overgang, word je opgetild in een van haar vele dagdromen, om dan ineens weer met haar bij een kunstenaar een interview af te nemen – Karlijn is immers zelfstandig kunst-journaliste waar zij, tijdens de gesprekken ook weer snel afgeleid wordt en in dagdromen verzeilt.
Die dagdromen betreffen niet alleen haar relatie met Jasper waarin zij toenemende verwijdering voelt ontstaan, een verwijdering die zij niet wenst maar die, zoals bij vele relaties, onvermijdelijk lijkt te zijn, maar ook haar uitstapjes in de geest naar kunstwerken die zij in musea zag en waar ze als het ware ingezogen wordt tot zij er zelf deel van uitmaakt. En dan denk ik bijvoorbeeld aan ‘The Beanery (1965) Kienholz café’ en aan het ‘portret van Martha – Sigmund’s Wife’, door Marlène Dumas. Zo tot in detail beschreven dat ik – toen ik er een foto van zocht op google – deze kunstwerken ook meteen herkende.
En zo zit het boek vol met zeer visuele beschrijvingen van de omgeving waarin handelingen zich afspelen, kamers, kunstwerken, de gedachten van Karlijn en van haar doen en laten. Een uitstapje met haar zoontje Lucas naar de Efteling bijvoorbeeld, laat ze ons stap voor stap mee beleven alsof we er zelf bij waren.
De verwijdering die zij voelt tussen Jasper en haarzelf lijkt onoverkomelijk – zij de dagdromer, hij de realist – tot zij tot de conclusie komt: ‘Ik heb me zo geconcentreerd op het niet breken dat ik het buigen over het hoofd heb gezien’.
Parttime astronaut is een boek om langzaam van te genieten en diepgaand over na te denken en om mee te zweven op de vleugels van de dagdromen van Karlijn.
Ik kan alleen de titel niet echt duiden, maar misschien lukt dat ook nog wel als ik het boek nóg eens lees, iets wat vast gaat gebeuren.
Renée van Marissing (Amsterdam, 1979) is schrijver van romans, theater- en hoorspelteksten, regisseur en performer. Ze schreef eerder de romans ‘Het waaien van mijn oma’ en ‘Strak blauw’.
Met dank aan uitgeverij Atlas-Contact en De Club van Echte Lezers voor het manuscript dat ik mocht lezen
1
Reageer op deze recensie
