Gedeeltelijk autobiografisch

Zoals Elschot zelf al aangaf heeft Villa des Roses autobiografische trekjes.
Hij zal zijn ervaringen als bewoner van een middelmatig pension in Parijs vast en zeker verwerkt hebben in zijn debuutroman, dat is voelbaar doorheen de beschrijvingen van de leefwereld in een goedkoop pension.
Ik heb het boek met genoegen gelezen, ook al zit er geen echte spanning in verwerkt. Niet op de laatste plaats door het taalgebruik van de auteur, het is de taal uit mijn geboorteland.
Ik herkende meerdere typisch Vlaamse uitdrukkingen [die aan het eind van het boek via voetnoten uitgelegd worden voor de Nederlandse lezer]

Inhoudelijk is Villa des Roses het verhaal van een eenvoudig pension en de huurders, die naargelang hun plaats in de maatschappij méér of minder moeten betalen aan de pensionhoudster, een echte zakenvrouw die steeds weer bezig is met het berekenen van mogelijk winstgevende zaakjes.

De huurders zijn een beetje een doorsnee van de alledaagse burgerij: er is een zeer oude dame, er zijn jonge meiden; er zijn buitenlanders - een Duitser, een Deen en drie Poolse vrouwen - en er zijn echte Parisiens, er is een weduwe en er is een vrijgezel. En elk van hen wordt door de gastvrouw behandeld naargelang wat hij of zij te besteden heeft.

Ook verschillende interacties die ontstaan waar mensen dicht op elkaar leven komen aan bod en worden fijntjes en soms ook ietwat komisch beschreven: verliefdheid, bedrog, jaloezie, achterdocht, vriendschap, etc. Het gewone dagdagelijkse leven dus.

Geen hoogvlieger, dit boek, maar toch 3***