Kolkende chaos in denderend slot

Als je de auteur Rick Riordan met een beetje fantasie bekijkt dan kun je hem zomaar voorstellen als een grote, pruttelende ketel boven een machtig vuur, knetterend door de ontelbare ideeën en verhalen die onophoudelijk over de rand heen borrelen. Een van de vele fantasyseries die hij de laatste jaren heeft ‘opgeborreld’ is De avonturen van de familie Kane en daarvan is De schaduw van de slang het derde en slotdeel. En zoals je bij Riordan mag verwachten: je wordt volledig weggespoeld.

Probeer dit boek maar eens in een paar zinnen samen te vatten. Dat lukt niet. Ja, het gaat over broer en zus Kane, de jonge tovenaars Carter en Sadie, die de wereld binnen drie dagen moeten redden. Voordat de Chaos oftewel de totale vernietiging wordt losgelaten door Apophis, de Egyptische slangengod. Maar daarmee ga je wel voorbij aan de minstens vierhonderdenacht grote en kleinere avonturen en drama’s die de twee samen met hun medestanders beleven binnen nog geen vierhonderd pagina’s. Op bijna elke bladzijde gebeurt wel wat (of meer) en dan ontdek je, op ogen zit geen rem. Dóórlezen geblazen.

Een kleine greep uit de ketel. Apophis moet worden verslagen, maar dat blijkt alleen maar te kunnen met de hulp van Seth, de god van het kwaad ... die ze net in het vorige deel hadden uitgeschakeld. Om het nog wat erger te maken moeten ze op pad met de god Setne bijgenaamd 'Ome Vinnie' (een ongelooflijk gladde, onbetrouwbare maffioos. Iedereen kent wel zo’n type) Alleen hij kan hun dwars door het demonenrijk leiden naar de schaduw van Apophis die ze moeten vernietigen. Maar Setne is daar toe alleen bereid aangezien hij dan zijn straf kan ontlopen. Na al zijn misdaden is hij namelijk net door Osiris tot de vergetelheid veroordeeld- voor de derde keer. Kortom, Ome Vinnie heeft zo zijn eigen agenda. Boobytraps, sluwe listen, driedubbel verraad ...

En met al die afleiding (want er bestaat onder andere ook nog zoiets als lastige, romantische gevoelens) lukt het de slangengod het centrum der tovenaars en bewakers van de Egyptische Goden in de piramide van Suez te bereiken. De allesverzengende veldslag die volgt is onvermijdelijk. Tijdens het gevecht vol goden, monsters en tovenaars spatten de vonken van het papier en de Chaos lijkt vol-ko-men compleet. Toch weet je als het definitieve einde komt dat het maar betrekkelijk is. We hebben het immers over goden. En over Riordan, die niet kan stoppen met borrelen.

Overigens levert het behalve natuurlijk kennis (met een hoofdletter, altijd handig) ook nog wat napret op als je na het lezen eens de tijd neemt om wat goden bij naam op Wikipedia te checken. Riordans humor reikt verder dan alleen het eerste gezicht, maar dan moet wel het kwartje kunnen vallen.