gemiste kans

Literaire thriller staat er op de omslag maar het literaire aspect kon ik in het boek niet terug vinden. Korte hoofdstukken, redelijk vlakke karakters en een plot dat zich iets over de helft van het boek al wel zo’n beetje heeft ontvouwen. Voor mij geen onverwachte wendingen meer en vaak ontbrak ook de logica voor het handelen van de karakters. Het lijkt er op of de schrijver een aflevering uit een willekeurige Engelse detectiveserie heeft genomen en die verbouwd heeft tot een verhaal in een Nederlandse setting.
Twee hoofdpersonen die naar een wijnsoort zijn genoemd helpen niet mee om het verhaal geloofwaardiger te maken. Daarnaast zitten er veel kleine irritaties in het boek waar ik als lezer over val. “kaarsrechte witte tanden flonkeren in het zonlicht” - buiten dat ik het flonkeren van tanden wat vreemd vind is het in een setting binnen in een gebouw. De kans dat zonlicht dan op tanden schijnt is niet zo heel groot. Hetzelfde personage dat deze waarneming doet geeft de receptioniste (die achter een balie zit, met de flonkerende tanden) een hand. Ik kan veel situaties bedenken waar ik iemand een hand geef maar dit voelt tegennatuurlijk. Daarna wordt een vader beschreven die in de onderste regionen van de politiek begonnen is, met flyeren. Geen gek idee maar wanneer je verder in het verhaal vordert blijkt het minder voor de hand liggend. Het ging ook van flyeren direct over op pluche en tv-studio’s waar het ook alweer jeukte “in pixels reagerend op” in relatie tot verschijnen op TV.
En zo zit het boek vol met dingen waar ik als lezer mij aan erger. Het doorzoeken van een dossierkamer: de wijze waarop maar ook de aanleiding tot bepaalde handelingen zijn soms flinterdun. Een zwart-wit foto waar even later helder blauwe lucht op te zien is. Een notaris die doet alsof hij een vendetta met iemand heeft terwijl er geen enkele aanleiding toe is en hem dan ook Hateboer noemen.
Ook de wijze waarop politiek en verkiezingen in beeld worden gebracht geeft te denken. Er is eerst sprake van een enkelvoudige moord op een oude vrouw door mogelijk een TBSer. De overeenkomsten met de moord op Els Borst zijn groot maar in het boek is het alleen een oude dame en niet een oud-politicus. Het zijn normaliter geen zaken die grote politieke reuring veroorzaken.
Is het dan allemaal kommer en kwel? Nee, de korte hoofdstukken lezen verder prima. Ondanks dat het redelijk snel duidelijk is hoe de vork in de steel zit wil je toch weten of je veronderstellingen kloppen. De onderliggende familieverhoudingen worden leuk beschreven en maken het toch nog de moeite van het lezen waard. Je hoopt tot het eind dat het anders loopt dan jezelf al bedacht had.
Toch had het boek veel beter kunnen uitpakken wanneer iemand het een keer uitgebreid op de pijnbank had gelegd. Een gemiste kans.