Recensie Mijn leven in de hel

O boy zeg, wat een afschuwelijk boek! Nee, niet eens het boek op zich, maar de inhoud. Ook ik heb het in een ruk uitgelezen, ook omdat ik het uit wilde hebben. Nu lieg ik, ik heb het eventjes weggelegd om mijn gedachten los te maken en te gruwelen. Het is nu niet bepaald een boek dat je onderuit gezakt, relaxt met een bakkie leut leest. Inderdaad krijgt Sarah, zoals Sannetje reeds zei, werkelijk álles op haar bordje. Er gaat ook werkelijk niets leuk, soepel of fijn in haar leven en dat begint al als ze pas 3 jaar oud is. Alleen al het misbruik van haar imbeciele vader maakte me misselijk. Ik zie namelijk altijd alles voor me en wat die ellendeling haar heeft aangedaan...

En dan ons Amsterdam. Ik ben er geboren. God, ik ken uiteraard de Wallen, ook ik heb er gelopen, en ik probeer me te bedenken wat ik toentertijd dacht. Wat ging er door me heen toen ik die dames zag? De rillingen, het warme en toch tevreden gevoel hoe veilig ik zelf was. Ik zou straks weer fijn naar mijn veilige huis gaan, waar ik werd gekoesterd en er van me werd gehouden. Een heel jong, iets treurig meisje achter dat raam, dat herinner ik me nog goed. Zou zij daar net zo beland zijn als Sarah? Zo ga ik denken na het lezen van Mijn leven in de hel.

En dan het debiele rechtssysteem in ons land. Ook niet iets om trots op te zijn. Nederland komt niet bepaald goed uit de bus in het boek.

De reden dat ik 4 duimpjes geef is niet omdat het zo geweldig geschreven is. Het is puur omdat het me zo geraakt heeft, me heeft doen gruwelen en maar weer eens laten beseffen dat ik een bevoorrecht en heel gelukkig mens ben. De enorme mazzel dat ik uit een warm nest kom. Ja, zo'n verhaal zet je maar weer eens met beide beentjes fijn op de grond. En mocht mijn dochter het in dr hoofd halen als ze ooit zo'n advertentie ziet? Reageren zoals Sarah deed toen haar moeder haar waarschuwde? Ik bind dr vast! Absoluut! Al vergeeft ze het me nooit.