Recensie De verzamelaar van verloren goed

Een droom van mij is om eens een lange zeereis te maken. Neen, geen cruise, geen super de luxe hotel op water, voor mij. Maar deelnemen aan het dagdagelijkse leven op zee, als maatje met de andere bemanningsleden, zo zou ik het willen. Nu dat zal wel voor altijd een droom blijven. Na het lezen van de roman De verzamelaar van verloren goed van Jeremy Page stelt zich de vraag of ik het ook nog echt wil! We schrijven het jaar 1845. Eliot Saxby gaat als jonge onderzoeker op zoek naar de reuzenalk. Zijn opdrachtgevers zijn een aantal rijke heren die de weddenschap zijn aangegaan om het bewijs te leveren dat de reuzenalk daadwerkelijk is uitgestorven. Met het schip de Amethyst en zijn bemanning gaat het richting de Noordelijke IJszee. De andere passagiers zijn: de excentrieke jongeling Bletchley en zijn zwaarmoedige nichtje Clara. Eliot Saxby voelt zich sterk aangetrokken tot de raadselachtige Clara. Het komt hem voor alsof hij haar kent. Al vlug blijkt een langdurig verblijf op zee -voor de landrotten- geen ontspannend uitje. De mentaliteit van de kapitein en zijn bemanning alsook de houding van Bletchely en zijn nichtje maken het de jonge onderzoeker helemaal niet gemakkelijk bij zijn zoektocht naar de overblijfselen van de reuzenalk. Nooit had Saxby deze opdracht mogen aannemen maar hij beseft dat er geen ontkomen aan is.

Jeremey Page moet -naar mijn gevoel- iets hebben met de natuur en de maritieme wereld in het bijzonder. Het kan haast niet anders; als je leest hoe nauwkeurig hij de natuur, de zee, de kracht van het water alsook de impact van het water op het zeilschip beschrijft. Het voelt net of je meevaart op de Amethyst. Hetzelfde geldt voor zijn beschrijving van het leven aan boord. Vergeet het romantische beeld van een maandenlang verblijf op zee. Op zeer gedetailleerde en precieze wijze maak je kennis met het rauwe en harde leven aan boord, van het oude voormalige slavenschip. Op een haast kunstzinnige manier weet hij de verschillende personages en hun karakters gestalte te geven. Zij vertegenwoordigen de vleesgeworden grillen van de natuurelementen: storm, hagel, onweer, je kunt ze terugvinden in de kapitein, zijn bemanning en de passagiers. De manier waarop dit alles onder woorden wordt gebracht dwingt je als lezer om traag te lezen, of je wilt of niet, je moet - net zoals de natuur zich niet laat dwingen! En zoals het weer op zee ineens kan omslaan verloopt ook het tragische verhaal van deze roman, een verhaal vol wreedheid, een verhaal dat het roekeloze, barbaarse en hebzuchtige gedrag van de mens laat zien. De mens die de natuur wil dwingen zich aan haar aan te passen. De mens die de rijkdom van de natuur alleen maar in harde valuta wil omzetten en daarbij vergeet dat ze zo het natuurlijke evenwicht doet wankelen. Jeremy Page heeft met deze roman De verzamelaar van verloren goed zowel een fysieke als mentale reis beschreven.

De roman heeft me duidelijk laten inzien dat de bepaling van het begrip afstand op 168 jaar een grondige herdefiniëring heeft ondergaan. De ontwikkeling van de scheepvaart, de bouw van een vliegtuig, hebben hier natuurlijk aan bijgedragen. Het begrip afstand kende dan wel een evolutie maar het hieraan gekoppelde begrip grens is gebleven wat het was, tot hier en niet verder. Het beangstigende aan deze roman is toch wel het gegeven dat we in 2013 nog steeds de grens niet weten te leggen, denk maar aan de walvisvangst, het doodknuppelen van zeehonden…de tijd …om het begrip grens te herschrijven loopt gevaar te laat te komen!