Lezersrecensie
Een bundel om je vingers bij af te likken!
De cover belooft gepeperde taal met een knipoog. 'Niet voor tere
zieltjes'.
Een bundel met veertig columns en korte verhalen om je vingers bij af te likken. Zowel ontspannend door de humor als een eye-opener door de eerlijkheid. De soepele manier waarop
Guliker met woorden omgaat is fenomenaal te noemen.
Het is me duidelijk geworden dat de auteur gezegend is met een opmerkzaamheid waarmee hij
meer doet dan alleen opmerkzaam te zijn. Hij verwoord wat hij ziet, voelt, ruikt en hoort op een
manier waar zowel vrouwen als mannen van kunnen smullen. Het leven van alledag, gezien door
de ogen van de auteur.
Dit is een boek wat je mee moet nemen wanneer je wat langer in een bus of trein moet
zitten. Iedere halte een nieuwe column of kort verhaal lezen en genieten van wat je tegenkomt.
Mijn echtgenoot kon het helemaal met de auteur eens zijn wat betreft carnaval in Brabant; ondanks het feit dat hij een rasechte Brabander is kan het carnaval hem niet bekoren. Sterker nog, hij begrijpt er helemaal niets van, heeft het ook nooit begrepen en dat zal ook niet veranderen. Ook hij houdt zich afzijdig (gelukkig).
Het onbegrijpelijke van associaties is iets waar we allemaal wel over nagedacht hebben denk ik, maar zelf dacht ik dat alleen ik zelf zoiets raars ook echt meemaakte en niemand anders.
Ik las dat de auteur wanneer hij in zijn auto zit en een reiger langs het water zie staan, in gedachten altijd: Zie ginds komt de stoomboot hoort. Dat maakt dat ik me meteen gerustgesteld voel; ik ben niet alleen!
'Niet voor tere zieltjes' is een geweldig leuke bundel voor alle zieltjes die lekker willen genieten van wat een ander geschreven heeft over wat hij tegenkomt in het leven.
Het taalgebruik is niet alledaags te noemen, maar het is niet schokkend. Gewoon recht voor zijn raap en maakt daardoor helemaal duidelijk wat bedoeld wordt.
Wat me ontroerd heeft was 'Voorbij' over herinneringen aan zijn opa en oma, waarbij Jeroen Guliker
zich afvraagt 'of er van boven wordt meegekeken door de oma van de bloemkool en die opa van die
oude Telegraaf, en zo ja, of ze dat dan hoofdschuddend of begripvol knikkend zullen doen.'
Ik vermoed dat het begripvol knikkend zal zijn. En vooral trots.
Een bundel met veertig columns en korte verhalen om je vingers bij af te likken. Zowel ontspannend door de humor als een eye-opener door de eerlijkheid. De soepele manier waarop
Guliker met woorden omgaat is fenomenaal te noemen.
Het is me duidelijk geworden dat de auteur gezegend is met een opmerkzaamheid waarmee hij
meer doet dan alleen opmerkzaam te zijn. Hij verwoord wat hij ziet, voelt, ruikt en hoort op een
manier waar zowel vrouwen als mannen van kunnen smullen. Het leven van alledag, gezien door
de ogen van de auteur.
Dit is een boek wat je mee moet nemen wanneer je wat langer in een bus of trein moet
zitten. Iedere halte een nieuwe column of kort verhaal lezen en genieten van wat je tegenkomt.
Mijn echtgenoot kon het helemaal met de auteur eens zijn wat betreft carnaval in Brabant; ondanks het feit dat hij een rasechte Brabander is kan het carnaval hem niet bekoren. Sterker nog, hij begrijpt er helemaal niets van, heeft het ook nooit begrepen en dat zal ook niet veranderen. Ook hij houdt zich afzijdig (gelukkig).
Het onbegrijpelijke van associaties is iets waar we allemaal wel over nagedacht hebben denk ik, maar zelf dacht ik dat alleen ik zelf zoiets raars ook echt meemaakte en niemand anders.
Ik las dat de auteur wanneer hij in zijn auto zit en een reiger langs het water zie staan, in gedachten altijd: Zie ginds komt de stoomboot hoort. Dat maakt dat ik me meteen gerustgesteld voel; ik ben niet alleen!
'Niet voor tere zieltjes' is een geweldig leuke bundel voor alle zieltjes die lekker willen genieten van wat een ander geschreven heeft over wat hij tegenkomt in het leven.
Het taalgebruik is niet alledaags te noemen, maar het is niet schokkend. Gewoon recht voor zijn raap en maakt daardoor helemaal duidelijk wat bedoeld wordt.
Wat me ontroerd heeft was 'Voorbij' over herinneringen aan zijn opa en oma, waarbij Jeroen Guliker
zich afvraagt 'of er van boven wordt meegekeken door de oma van de bloemkool en die opa van die
oude Telegraaf, en zo ja, of ze dat dan hoofdschuddend of begripvol knikkend zullen doen.'
Ik vermoed dat het begripvol knikkend zal zijn. En vooral trots.
1
Reageer op deze recensie
