Een ongewoon goed boek

Toen ik klein was, hoe klein weet ik niet precies meer, kocht mijn vader een boek voor me. ‘Alleen op de Wereld,’ zo heette het, en het was geschreven door meneer Hector Malot. Dat vond ik een grappige naam, want ‘Malot’ lijkt op ‘Malloot’. Zo klein was ik dus. Het was een groot boek, met mooie kleurrijke tekeningen. Op de cover stond een prent van een vrolijk lachend jongetje met een schattig aapje op zijn schouder en een lieve oude labrador slapend aan zijn voeten. En daar hield het kinderboekgehalte op. ‘Alleen op de Wereld’ bleek een verschrikkelijk heavy boek te zijn. Het ging over het weesjongetje Remi, dat wordt verkocht aan een straatmuzikant en vervolgens in allerhande ellende terechtkomt. Ik was er verzot op. Ik verloor me voor uren achter elkaar in de wereld van Remi, waar ik meespeelde op straat met Capi, Dolce, Zerbino en Joli-Cœur. Ik lachte toen Remi Arthur opvrolijkte met zijn harpspel en ik huilde mijn ogen droog toen de oude Vitalis stierf in een Parijse portiek. Voor een paar dagen was Remi deel van mij geworden, was zijn avontuur ook het mijne. Ik ben maar een paar keer zo betoverd door een boek, dus ‘Alleen op de wereld’ is me altijd bijgebleven.
Een verhuizing doet veel herinneringen bij je terugkomen. Ik was de inhoud van mijn boekenkast in de kamer die ruim vijftien jaar mijn slaapkamer was geweest aan het overpakken naar een grote verhuisdoos, en daar kwam ik ‘Alleen op de Wereld’ weer tegen. En mijn gedachten dwaalden weer af naar de wereld die Malot op papier zette. Eenmaal in het nieuwe huis vond ik in de boekenkast van mijn ouders het volledige boek, met een veel somberder prent op de voorkant en zonder kleurige tekeningen binnenin. Dit was de eerste keer dat ik het hele verhaal las, en net als toen ik als klein jochie de voor kinderen bewerkte versie in één adem uitlas, werd ook de 15-jarige ik weer volledig opgezogen door dat prachtige verhaal. Deze versie was nog veel beter. Een paar dagen later was het boek uit, maar liep ik nog met mijn hoofd rond in de wereld van Remi.
Als je een boek op verschillende momenten in je leven leest, ontdek je steeds weer nieuwe elementen, die je eerder niet had opgepikt, en elke keer wordt het leuker, omdat het verhaal steeds meer herinneringen oproept. Het kleine jongetje dat lang geleden nog moest lachen om de naam ‘Malot’ op de cover van zijn nieuwe boek, heeft vorige week met een brok in zijn keel hetzelfde boek gelezen voor zijn literatuurdossier Frans in 6 VWO. En over een aantal jaar, als dat jongetje een goede studie heeft afgerond en klaar is om met het ‘echte leven’ te beginnen, zal hij nog eens ‘Alleen op de Wereld’ van Hector Malot uit zijn boekenkast tevoorschijn halen, en zal hij zich nog eens verliezen in één van de mooiste boeken die hij ooit gelezen heeft. Het is gewoon een ongewoon goed boek, en dat is het.