Recensie Dochter van Isfahan - Anita Amirrezvani

In het Iran van de zeventiende eeuw krijgt een veertienjarig meisje (een meisje van veertien werd overigens gezien als een jonge vrouw in de die tijd) het zwaar als haar vader overlijdt. Zij en haar moeder verhuizen vanuit het dorp waar ze is opgegroeid naar de stad Isfahan, omdat daar de enige familie woont die ze kan opvangen. Vrouwen waren in die tijd in belangrijke mate afhankelijk van een man, om te kunnen overleven.
Het meisje heeft in haar jeugd leren tapijtknopen en is de beste van haar dorp. In de stad Isfahan is het tapijtknopen echter nog verder ontwikkeld en ze leert nog betere tapijten knopen, betere kleuren uitzoeken, enz.

In een Duizend-en-een-nacht sfeer (en verteltrant) wordt verteld hoe ze zich verder ontwikkelt (zowel in het tapijtknopen, als persoonlijk).
Het is een leerzaam boek; een prima manier om meer van de Iraanse cultuur te leren. Het houdt ons ook een spiegel voor; de directheid van Hollanders wordt in het verhaal duidelijk niet gewaardeerd en omdat dit vanuit een Iraanse wordt verteld, begin je te begrijpen hoe dit moet overkomen op andere culturen.

Een meisje uit die tijd was steeds afhankelijk van haar familie en wat die voor haar beslisten. Zelf beslissingen nemen was in veel gevallen geen optie. Dit meisje probeert echter toch onafhankelijk te worden, met alle gevolgen van dien.
De Duizend-en-een-nacht sfeer gecombineerd met het leerzame element zorgen voor een boek dat je in een mum van tijd uitleest en je nog lang bijblijft.