Twintig regels liefde - Rowan Coleman

Toen ik een foto van Twintig regels liefde voorbij zag komen op Twitter was ik gelijk verliefd op de cover. Ik vond het boek er fris en vrolijk uitzien, met die blauwe lijntjes en afbeeldingen op de voorkant. Maar is het boek wel net zo leuk als de voorkant doet vermoeden?

Titel: Twintig regels liefde (origineel: We are all made of stars)
Auteur: Rowan Coleman
ISBN: 9789022575994
Uitgeverij: Boekerij

Twintig regels liefde gaat over Stella, een jonge vrouw die in een hospice werkt. Ze is vooral ‘s nachts aanwezig en maakt tijdens haar diensten veel opmerkelijke en bijzondere dingen mee. In het hospice komen mensen die waarschijnlijk niet lang meer te leven hebben, maar ook patiënten die na een zware periode moeten aansterken. Die mix van berusting en hoop is bijzonder: je maakt mensen op hun kwetsbaarste moment mee. Stella heeft de gewoonte om, als mensen daar om vragen, een laatste brief voor ze te schrijven. Ze belooft die laatste brief pas te versturen als de afzender overleden is. Op deze manier kunnen mensen nog een blijvend afscheid nemen, iets wat de nabestaanden kunnen bewaren en koesteren.

Naast haar werk speelt ook Stella’s persoonlijke leven een grote rol in Twintig regels liefde. Stella is in het hospice de rustige, sterke zuster maar zij heeft het thuis niet gemakkelijk. Haar man, Vincent, is in de oorlog erg zwaar gewond geraakt en heeft daar een aantal van zijn ‘broeders’ verloren. Hij is erg veranderd, en hun relatie verloopt moeizaam. Ze maken veel ruzie en het lijkt erop dat hun huwelijk geen stand kan houden, terwijl Vincent eigenlijk na zo’n heftige periode juist de steun van zijn vrouw nodig heeft.

Naast Stella speelt ook Hope een hoofdrol in het boek. Hope is een meisje van twintig jaar, en ze heeft taaislijmziekte. Ze heeft een bacteriële infectie opgelopen die haar bijna de das om heeft gedaan, maar ze heeft het overleefd en is nu in het hospice om aan te sterken. Hope voelt zich niet de volwassen vrouw die ze nu zou ‘moeten’ zijn; ze zondert zich vaak af van de rest van de wereld om zo min mogelijk geconfronteerd te worden met haar eigen ziekte. Gelukkig heeft ze een goede vriend, Ben, die haar af en toe meesleept naar buiten om iets te maken van haar leven.

Daarnaast gaat Twintig regels liefde ook over Hugh, een man die alleen woont en in een museum werkt. Hij gaat bewust geen al te diepe relaties aan met mensen, omdat hij denkt vooral in zijn eentje gelukkig te kunnen zijn. Maar dan komt er een jonge vrouw naast hem wonen, en nou, je begrijpt natuurlijk al wel een beetje welke kant dit op gaat… Hij speelt een iets minder grote rol in het boek en lijkt in het begin eigenlijk geen link te hebben met het hospice, wat hem een nogal loshangend personage maakt. Maar meer richting het einde van het boek wordt hij ook bij het hospice betrokken, en snappen we het verband tussen zijn leven en één van de brieven die Stella heeft geschreven.

Twintig regels liefde is vooral sterk in zijn originaliteit: hoe vaak lees je nou een boek over mensen die in een hospice werken dan wel als patiënt in een hospice verblijven? Ook was het prettig dat het hospice niet de enige plek is waar het verhaal zich afspeelt. Hoewel het wel de plek is die alle personages met elkaar verbindt (hoewel Hugh pas veel later), beperkt Coleman zich niet tot dat toneel en laat ze de personages ook naast het hospice een leven hebben. Juist die stukjes buiten het hospice geven het boek kleur, omdat de hoofdpersonages alledrie niet op sterven liggen en dus hun persoonlijke leven zich vooral buiten het hospice afspeelt.

In het boek wordt het verhaal over de levens van Stella, Hope en Hugh afgewisseld met brieven die Stella heeft geschreven; ze zijn niet aan het verhaal gekoppeld en lijken altijd iets aan het plot toe te voegen. Storend zijn deze brieven desondanks niet: ze passen erg goed in de sfeer van het boek, en zorgen voor wat extra humor af en toe (want lang niet alle ‘laatste brieven’ zijn dieptreurig!). Één van de brieven die ze schrijft gaat een hoofdrol spelen in het latere gedeelte van het verhaal. Normaal gesproken bezorgt ze de brieven pas als de afzender is overleden, maar Stella vindt van deze brief eigenlijk dat hij verzonden moet worden terwijl de afzender nog leeft, om een eventuele hereniging / afscheid mogelijk te maken…

Ik moet wel zeggen dat ik Twintig regels liefde geen diep, of écht indrukwekkend boek vond. Het was prettig om te lezen, het verhaal was origineel en de personages leuk, maar ik miste hier en daar wel wat diepgang. Vooral omdat eigenlijk alle hoofdpersonages alles met de beste bedoelingen doen, hun leven allemaal beteren, en alles loopt ook helemaal goed af voor iedereen. Dit klinkt misschien wat cru, maar ik had graag iets meer verdriet of verlies willen zien. Hoewel een hospice voldoende ruimte geeft voor wat indrukwekkende scènes wordt hiervan geen gebruik gemaakt: zelfs als er een personage met een erg kleine rol in het boek sterft, gaan de andere personages daar op een verstandige, rustige manier mee om (ze zijn even verdrietig, maar trekken daarna een les uit alles wat is gebeurd en proberen om alles nog een positieve draai te geven). Dus hoewel Coleman een interessante achtergrond heeft gekozen voor haar verhaal, zijn de personages een beetje te ‘standaard’ om er het maximale uit te halen. Maar of dit gebrek aan echte diepgang per se negatief is ligt aan de verwachtingen van de lezer. Als je Twintig regels liefde oppakt om een origineel verhaal te lezen, met sympathieke hoofdpersonages, en er met een goed gevoel uit te komen ben je zeker aan het goede adres. Ben je op zoek naar een boek met iets meer (literaire) diepgang kun je misschien beter op zoek naar een ander boek. Ik heb Twintig regels liefde in ieder geval met veel plezier gelezen en zou het je zeker aanraden.

Deze recensie verscheen eerder al op Ilona Leest, www.ilonaleest.nl !