Onverbrekelijke band

Erik Winter, de hoofdpersoon uit de boeken van Ake Edwardson, heeft zijn ouderschapsverlof achter de rug en is tevreden met zijn gezinsleven. In zijn werk moet hij weer hard aan de slag, incidenten worden gemeld. Vier studenten zijn in elkaar geslagen en bijna tegelijkertijd komen verontrustende telefoontjes binnen van ouders die melden dat hun jonge kinderen meegenomen zijn door een man in een auto. Winter, wiens dochter ook op een kinderdagverblijf zit, moet deze zaken onderzoeken.

Erik Winter is een sympathieke hoofdpersoon die het verhaal – samen met enkele aansprekende collega’s als bijfiguren - draagt. Hij is zich bewust van de ‘zegen’ van zijn vaderschap en de onopgeloste zaak van de kleine kinderen die gekidnapt zijn, raakt hem extra. De rode draad in het boek is: vaderschap of ouderschap. Dit komt op meerdere manieren terug. Collega’s van het politieteam van Erik Winter maken privé het nodige mee en dit leidt tot overeenkomsten met de zaken die de politie tot een oplossing probeert te brengen. Privé en werk vloeien hierdoor regelmatig in elkaar.

De schrijfstijl van Edwardson is soms vrij uitvoerig, de andere keer kort en to-the-point. Dan betreft het letterlijke dialogen. De naderende Kerst vormt het decor van het verhaal met winterse taferelen en familierituelen. Hetzelfde geldt voor de tijdsgeest in Zweden. Al vrij snel maakt de lezer kennis met de ontvoerder van de kinderen. Dit levert beklemmende passages en toenemende spanning op.

Ik heb dit boek met plezier gelezen. Bij een vorig boek van Edwardson vond ik de verteltrant traag, bij dit boek is dit veel minder het geval. De spanningsopbouw is vrij consequent aanwezig en het verhaal leest vlot. Een punt van kritiek is dat het verhaal te geconstrueerd aandoet. De schrijver heeft gestreefd naar een thematische eenheid. Hierdoor zijn er ook toevalligheden die niet helemaal geloofwaardig zijn. Keerzijde hiervan is dat goed duidelijk wordt hoe de rollen van slachtoffer en dader in elkaar grijpen en hoe bepalend jeugdervaringen zijn.

Ik mag die Erik Winter wel. De hemel is een plek op aarde is een integer, sfeervol en fijnzinnig boek met als achterliggende thema ‘de onverbrekelijke band tussen ouder en kind’.