In de beperking toont zich de meester…

De kop van de recensie van deel één van De Godenoorlogen luidde: 'Teveel gepraat nekt vaart en spanning'. En hoewel het een doodzonde kan worden genoemd om in herhaling te vervallen kan hetzelfde worden gezegd van deel twee, De witte vlam. Richard Schwartz is niet bepaald een auteur die het van veel actie moet hebben en iemand die liever het gesproken woord laat prevaleren.

Halfelfin Leandra is na de strijd uit het vorige deel met een aantal getrouwen aangekomen in Illian. Zij wil de troon bestijgen en denkt dat zij daartoe is uitverkoren. De situatie in de stad is penibel. Belegerd door troepen van de duistere en  geïnfiltreerd door Corvulus, de necromantenkeizer, is het lot van de stad en diens inwoners hoogst onzeker. Er zijn vele verwikkelingen en intriges en het valt Leandra niet makkelijk om vertrouwen te houden in een goede afloop. Het is niet altijd duidelijk wie zij kan vertrouwen, degenen die zij al langer tot haar getrouwen rekent lijken niet altijd goed te volgen in hun doen en laten. Het grootste probleem is echter van heel andere orde. Leandra is niet de enige die aanspraak maakt op de troon. Zij ondervindt hevige concurrentie van een troonpretendent die door Corvulus naar voren is geschoven. Verliezen is geen optie, in dat geval zou het lot van de stad en haar inwoners bezegeld zijn.

De witte vlam speelt zich af in een magische wereld bevolkt met een bijzondere bevolking. Magiërs, halfelfen, elfen en heksen, aangevuld met wezens als vliegende slangachtigen, griffioenen en een slang die zo groot en gevaarlijk is dat die in zijn eentje in staat is Illian te vernietigen. Het boek is niet als losstaand verhaal te lezen. Zonder kennis van ten minste het vorige deel uit deze serie is het verhaal nauwelijks te volgen. Nog beter is het om eerst de voorafgaande zesdelige reeks, Het geheim van Askir, te lezen.

Het verhaal is tamelijk dun en weinig origineel. De climax in de strijd om de troon is niet erg origineel en steekt qua spanning bleekjes af bij vergelijkbare taferelen in andere boeken. Het meest storende is de ontzettend lange aanloop. Die neemt bijna 500 pagina’s in beslag terwijl de machtsstrijd in een paar pagina’s wordt beslecht. De witte vlam had met gemak de helft dunner kunnen zijn, er wordt te vaak oeverloos gekletst, echt alles wordt uitgekauwd. Ter illustratie: er gaan enkele keren meerdere pagina’s verloren aan herinneringen aan personen of gebeurtenissen uit het verleden terwijl die in dit verhaal niet of nauwelijks een rol spelen. Het haalt de vaart eruit en het breekt de spanning die het verhaal zeker wel in zich heeft.

Alles bij elkaar valt het daardoor niet mee om bij de les te blijven...

Daarmee doet Richard Schwartz zichzelf tekort. Het verhaal heeft, hoewel wat dunnetjes, genoeg te bieden. De intriges zijn de moeite waard en de wereld die hij heeft geschapen is erg fascinerend, maar een betere verhouding tussen actie en dialoog zou van De witte vlam een meer dan behoorlijk boek hebben gemaakt, maar het is nu niet meer dan middelmatig.