Niet spannend genoeg

In dit vierde boek van Felicita Vos (1972) maken we kennis met Charlotte Zwanenburg. Om het gemis aan kinderen te compenseren, adopteert Charlotte samen met haar man Vincent de hond van haar zus die op Aruba woont. Helaas neemt het beestje op zijn eerste dag in Nederland al de benen en komt er een zoekactie op gang. Het gemis en het koortsachtige zoeken halen niet het beste in de familieleden naar boven en al snel ontstaan er ruzies en spanningen. Er blijken geheimen te zijn die vooral voor Charlotte grote gevolgen hebben.  

Op de achterflap kunnen we lezen dat Vos de dochter is van een Roma-vader en een Nederlandse moeder. De manier waarop ze de Roma-cultuur in het verhaal heeft verwerkt is bijzonder en origineel om te lezen. Het heeft geen hoofdrol in dit verhaal, maar zorgt wel voor een interessante bijdrage.

Vos trapt af met een introductie door Charlotte. Ze kijkt terug in de tijd en het maakt de lezer nieuwsgierig naar wat er is gebeurd waardoor ze nu in haar eentje door Berlijn dwaalt, zonder doel en zonder een idee voor de toekomst. Na deze korte introductie en nieuwsgierig makende introductie, gaan we vier maanden terug in de tijd. 

Hond Ramirez komt naar Nederland, maar neemt al op zijn eerste dag de benen. De zoektocht naar hem loopt vervolgens als een rode draad door het verhaal. Deze zoektocht had het verhaal spannend moeten maken, maar daarvoor is het te langdradig. Je moet als lezer te lang wachten op elementen die de spanning weer opvoeren. Ongeveer op de helft van het boek komt er iets meer tempo in het verhaal, maar de lengte van de zoektocht wordt langzaamaan ongeloofwaardig en een beetje saai. Ramirez wordt vaak gespot in de vorm van een staart of een korte verschijning, maar niemand krijgt hem te pakken, waardoor je je bijna gaat afvragen of hij wel echt bestaat. 

Ondertussen wordt het familiedrama langzaam opgebouwd, maar ook daar wordt niet veel informatie gegeven, op wat vage hints na. Het is niet voldoende om de spanningsboog te behouden, waardoor alleen de scherpe toon van de dialogen de lezer alert houdt. De dialogen en beschrijvingen zorgen er wel voor dat de banden binnen de familie duidelijk worden en verklaren ook de spanningen, vooral tussen de zussen. De geheimen komen uiteindelijk uit en zijn deels niet heel erg verrassend, en deels ook wel. Gedeeltelijk een beetje bizar, wat helaas niet bijdraagt aan de geloofwaardigheid. Daarnaast komt de liefde voor de hond ook wat overdreven over. Helemaal als je je bedenkt dat ze de hond maar één keer per jaar zagen op de jaarlijkse familiereünie op Aruba. Dat komt niet goed overeen met de enorme emotionele reacties in het verhaal.

Een pageturner zoals op het omslag wordt beloofd is Ravage helaas niet. Het is wel een roman over het leren kennen van je eigen familieleden, geheimen, wantrouwen, eenzaamheid en een zoektocht naar een eigen identiteit.