Knabbel en Babbel

Het vertrek van de een opent deuren voor de ander. Zeker nu Baantjer rechercheur De Cock na zeventig avonturen zijn pensioen heeft gegund. Simon de Waal besloot enkele jaren geleden al zijn slag te slaan. Hij schreef twee delen met rechercheur Boks in de hoofdrol, maar zag weldra in dat hij sterker stond door een schrijversduo te vormen met Baantjer. Inmiddels is er een nieuwe kaper op de kust: Gerard Mak, een agent met dertig dienstjaren op zijn naam en werkzaam op het roemruchte politiebureau aan de Warmoesstraat.

De gelijkenis met Baantjers boeken kan niet op. Zo blijkt zodra je Maks debuut Rechercheur Brons en het lijk op de Wallen  leest. Mak heeft er alles aan gedaan het beroemde duo De Cock en Vledder te klonen om ze nog snel een paar andere trekjes en uiterlijke kenmerken mee te geven. Dit heeft geresulteerd in het kersverse duo Brons en Dullen. Rechercheur Brons is een honderd kilo zware en kettingrokende treuzelaar die evenveel van pc’s begrijpt als een Chinees van Hollandse klompen. De nieuwe werkkracht Dullen (wiens naam net wat te vaak wordt verward met voetballer Koen Dillen) is een stuk jonger, verafschuwt driedelige pakken, en scheurt het liefst zo hard mogelijk langs de Amsterdamse grachten. De twee mannen hebben nauwelijks kennisgemaakt, of ze worden geconfronteerd met de moord in een van de Amsterdamse steegjes. Het slachtoffer is een prostituee. Zij is met een mes bewerkt en meermaals geschopt en geslagen. Haar kamer is doorzocht, waardoor een roofmoord het meest plausibel lijkt. Een groene, glasachtige splinter die in de kaak van de prostituee wordt aangetroffen, plaatst Brons en Dullen voor een groot dilemma. Tot hun schrik vernemen ze dat de prostituee een jonge dochter heeft die voor walgelijke doeleinden wordt gebruikt. Maar de grootste vraag blijft: wie heeft er baat bij de moord?

De manier waarop Brons en Dullen met elkaar communiceren heeft veel weg van een onderonsje tussen Knabbel en Babbel. Zinnige en onzinnige opmerkingen wisselen elkaar in hoog tempo af. Maar wat het meest steekt, zijn hun naïeve bevindingen. Een rechercheur met meer ervaring dan prins Charles’ butler hoort te weten dat een tiencijferig nummer slechts in een gering aantal gevallen een banknummer is. Waar tien cijfers wel voor staan weet iedere oplettende lezer, maar te veel verklappen schaadt nu eenmaal de plot. Daarbij wordt het het duo tijdens hun recherchewerk wel heel gemakkelijk gemaakt. De plaats delict blijkt een verzamelplaats van vingerafdrukken en DNA. De dader heeft zelfs nagelaten het moordwapen in een van de vele Amsterdamse grachten te dumpen. Of wat te denken van anonieme bellers met duistere belangen die niet lijken te beseffen dat nummerherkenning bestaat? Fictie in het kwadraat.

Wonderwel blijft de amusementswaarde van een boek als Rechercheur Brons en het lijk op de Wallen  hoog. Er gebeurt altijd wel wat. Zelfs De Cock fietst nog even in het verhaal voorbij. Wil Mak het succes van Baantjer evenaren, doet hij er verstandig aan zijn boeken aanmerkelijk in te korten. Speurdersverhalen met een beperkte inhoud en onzichtbare couleur locale vervelen vrij snel.