Heerlijk!

Wanneer je kennis maakt met Ove denk je in de eerste instantie 'Wat een norse autistische buurman, gelukkig woont die niet bij mij in de straat'. Maar als je verder leest in dit verhaal leer je Ove beter kennen en begrijp je waarom hij is, zoals hij is.
In de omschrijving staat dat hij 59 jaar oud is, maar in mijn beleving van het boek en de manier waarop Ove wordt omschreven kreeg ik eerder het idee dat hij ongeveer 70-75 jaar oud was. Ove heeft een verleden, een nogal triest verleden. Ove heeft een hele stroom aan aanvaringen en tegenslagen te voorduren gekregen door 'witte overhemden' en 'stropdassen'. Ove heeft dan ook een ontzettende hekel aan 'witte overhemden' en 'stropdassen'.

Ove woont al jarenlang in dezelfde buurt en er zijn regels in die buurt die nageleefd dienen te worden. Ove neemt dan ook geen blad voor de mond wanneer je je niet netjes aan die regels houdt. Op een dag komen er nieuwe buren in de straat wonen en die rijden bij aankomst al per ongeluk de brievenbus van zijn pad. Dit is het begin van een stroom aan ontmoetingen, irritaties maar ook onderlinge waardering tussen Ove en zijn nieuwe buren.

Het mooie aan dit boek is dat het zo uit het leven gegrepen is. Als er ergens achterin het boek had gestaan dat dit een waargebeurd verhaal is geweest, dan had ik dat meteen geloofd. Dat het leven zo oneerlijk kan zijn tegenover de meest eerlijke en oprechte mensen. Je wordt heen en weer geslingerd tussen ontroering, ontzetting, verdriet, maar uit het niets schiet je dan ook weer in de lach.
Het boek heeft me gegrepen en niet meer losgelaten. Doe mij ook maar zo'n buurman!