Zielsverwanten

In zielsverwanten volgen we het verhaal van John, een kok met een eigen bedrijf die op een avond wordt overvallen in zijn zaak en de dief een gebroken neus slaat. Omdat hij eigen rechter speelde krijgt hij een taakstraf opgelegd. 240 uur kok en klusjesman in een verzorgingstehuis in Den Helder (wat leuk is want daar woon ik) Met grote tegenzin en een hoop kritiek van zijn vrouw gaat hij iedere dag op en neer naar de Zeemeeuw in Den Helder en daar ontmoet hij Ageeth. Ageeth is de directrice in het verzorgingstehuis. De ontmoeting met John laat meteen vonken overslaan. Maar Ageeth heeft zo haar eigen problemen. Zij ontvangt vulgaire brieven van een onbekende die dichtbij haar is en ze voelt zich bedreigd. Wie is deze vreemde die onder haar huid kruipt? Waarom moet hij nu juist haar hebben? En is het wel een hij?

Dit boek begon sterk, je kunt je direct helemaal verplaatsen in John. John staat terecht wegens mishandeling omdat hij een ordinaire dief een gebroken neus heeft geslagen. De oneerlijkheid druipt ervan af dat John een taakstraf krijgt opgelegd terwijl de dief er met een berisping vanaf komt. Thuis gaat het ook niet lekker met zijn vrouw Kyra, ze praten niet meer, ze vrijen niet meer, maken alleen nog maar ruzie en ze leven langs elkaar heen. Ook in deze stukken kun je de spanning gewoon voelen die tussen hen in hangt. Maar verder in het boek verliest het verhaal zijn vaart. Degene die de brieven stuurt geeft al heel vroeg vrij aan wie hij ze schrijft, als hiermee was gewacht waren er meerdere verdachten geweest. John en Ageeth draaien maar een beetje langdradig om elkaar heen en de dader komt ook niet erg naar voren. Wanneer de ontknoping eindelijk daar was vond ik deze ook maar wat slapjes. De spanning was zo voorbij terwijl er 300 pagina's gebruikt zijn om er te komen.

Het boek was in mijn beleving ook nog niet af op het slot. Hoe gaat het verder met Ageeth en haar functie? En wat gebeurt er met John en Kyra? Het was alsof de ontknoping werd gegeven en er toen geen vut meer was om het boek behoorlijk af te sluiten. Dit vond ik jammer.