''Sergeant Bellavia: Kom maar op. Wij zijn de infanterie. Oorlog is een bitch. Zet een helm op.''

Hoge emoties en heftige confrontaties knallen voortdurend uit het boek, wat een gekkenhuis. Spannend, boeiend, interessant, meeslepend & bikkel maar dan ook echt bikkelhard.

De sfeer en de missies worden op een uitermate realistische manier beschreven. Elke straat die ze ingingen, ik was erbij. Elke binnenplaats die ze betraden, ik was erbij. Elk huis dat gezuiverd werd, ik was erbij. Elk vuurgevecht dat ze aangingen, ik was erbij. Als lezer sloot ik me eigen bij de deelnemende teams aan. Het voelde alsof ik één van de mannen was, WAT, ik was één van de mannen. Potverdomme, zweet op mijn voorhoofd.

Stress voelbaar, haat voelbaar, angst voelbaar, chaos voelbaar, blijdschap voelbaar, verdriet voelbaar, overwinning voelbaar, verlies voelbaar, pijn voelbaar, fysieke / mentale uitputting voelbaar, maar het meest voelbare in dit boek is toch wel de onderlinge broederschap. Om koude rillingen van te krijgen gewoon.

In het laatste hoofdstuk keert David Bellavia na twee jaar, dit keer als journalist, terug naar Irak om verslag te doen in de provincie Al-Anbar. Voor het uitvoeren van een persoonlijke missie doet hij ook de stad Fallujah aan (waar hij twee jaar eerder samen met zijn peloton, Company A, Task Force 2-2, 1st Infantry Division, deelnam aan Operation Phantom Fury). Op diverse plekken legt hij één Anjer neer voor één gevallen broeder die daar om het leven is gekomen. Dit hoofdstuk bezorgde mij kippenvel tot op het bot.

House to House: An Epic Memoir of War: Koop hem, lees hem en deel jouw ervaring!

Vijf volle sterren van mijn kant, en een welverdiende tweede plaats in mijn top 10.