Als lezer vind ik veelal voldoende informatie over het verhaal op de achterflap. Alle verdere plotwendingen en overige verrassingen laat ik dan als een welkome douche over me heen komen. Helaas vond Plantagebooks het nodig de, juist deze voor Harlan Coben zo karakteristieke plotwendingen, al op internet te zetten, zodat het verhaal weinig echte verrassingen meer kende.
Maar ook zonder deze voorkennis viel het boek me enigszins tegen, Coben weet in zijn boeken altijd een aantal plotwendingen zodanig neer te zetten dat de lezer volkomen in de ban van het verhaal blijft, waarna vervolgens alle wendingen en schijnbaar afzonderlijke verhaallijnen feilloos in elkaar grijpen en zonder uitzondering leiden tot een perfecte ontknoping en een even perfect verhaal.
Uit pedagogisch oogpunt is het ongetwijfeld een interessante vraag of ouders anno 2008 hun kinderen, met betrekking tot internetgebruik mogen bespioneren maar in Houvast is het uitsluitend de deur waardoor de lezer het verhaal binnen gaat, maar als je binnen bent rammelt het boek.
Een aantal verhaallijnen lopen door elkaar, verhaallijnen die aan het einde nogal krampachtig in elkaar verweven worden en niet, zoals van Coben mag worden verwacht, perfect in elkaar passen.
Uiteraard heb ik het boek in één ruk uitgelezen, maar eerder op grond van te hoog gespannen verwachtingen dan op grond van een boeiend verhaal.