‘Waar men niet over kan spreken, daarover moet men zwijgen,’ liet Heidegger zich ooit ontvallen. Als het omgekeerde eveneens geldt, dan is een misdaadauteur wel bijzonder goed geplaatst om een andere thriller te beoordelen.
Schrijven, het heeft wel iets van het minnekozen. Beide edele kunsten vergen passie en inzet, er komt wat techniek bij kijken en de resultaten – hoeft het nog gezegd? - zijn immer variabel. En af en toe komt Die Ander, die met sprekend gemak de muze in je eigenste sponde tot opperste vervoering brengt.
Jo Nesbø is een van Die Anderen. Net als in Vleermuisman – in Noorwegen bekroond met de evenknie van de Hercule Poirot – vlecht Nesbø opnieuw een ingenieus weefsel van plotlijnen uit heden en verleden rond speurder Harry Hole.
De originaliteit van Nesbø schuilt vooral in de constructie van zijn plot, een ware kaleidoscoop rond de Noorse collaboratie tijdens WOII. Het verhaal ontspringt bijvoorbeeld met het moment waarop heel wat thrillers de finale afklokken: een shoot-out. Of het ‘Zeven Dagen’ segment, waarin een sequentie boodschappen op een antwoordapparaat uiting geeft aan Holes wanhoop. Voor zoveel vakmanschap kan je alleen professionele jaloezie voelen.