Smoky is terug! Maar hoe?!

Eindelijk is Smoky Barrett terug! Nadat McFadyen in 2010 het vierde deel (Abandoned/Tijd om te sterven) lanceerde, bleef het stil. Heel stil. McFadyen leek van de aardbodem verdwenen te zijn. In 2011 verscheen er opeens een het boek “Der Menschenmacher”. Nooit verschenen in het Engels (wat toch best opmerkelijk is als de auteur Engelstalig is) en vrij goed stilgehouden.

Soit! McFadyen en Smoky zijn er weer en ik had, ondanks de kritische recensies, vrij hoge verwachtingen.

In het begin van het boek ligt het tempo ouderwets hoog. Het team vertrekt naar Colorado en maakt daar een aantal bizarre dingen mee, waar m.n. Smoky het “slachtoffer” van is. Helaas had het een hoog (slechte) horrorfilmgehalte. Je weet dat er gestoorde mensen rondlopen, een vrouw gaat toch ergens alleen naar binnen en tadaa! De vrouw wordt aangevallen. Ongeloofwaardig of niet, het leest lekker weg.

Maar dan volgen er tientallen pagina’s die in een college over psychologie meer op z’n plaats zouden zijn. Ik heb me er echt doorheen moeten worstelen. Ik heb bijna anderhalve week gelezen voordat ik het boek uit had, terwijl ik de andere boeken na 2-3 dagen echt wel uit had (met gigantische wallen en een slaapgebrek van hier tot ginder tot gevolg).

Na het college komt er dan weer iets meer tempo in het verhaal. Smoky, die door de gebeurtenissen in Colorado niet meer werkt en zich met haar gezin min of meer verscholen heeft, krabbelt na een aantal pagina’s weer overeind. Ze gaat op zoek naar James, die eveneens in een hoekje is gekropen om zijn wonden te likken (begrijpelijk) en wederom lijkt na een aantal pagina’s alles weer koek en ei te zijn en gaat het team op jacht naar de moordenaar(s).

Verwacht op het einde geen spectaculaire scenes. Alle actie zit in het begin van het boek. Het verhaal wordt netjes afgewerkt en is aardig om te lezen, maar is zeker geen pageturner meer.

Tja. Moet je het boek lezen als je de andere boeken van McFadyen nooit gelezen hebt? Nee, zeker weten niet. Als Smoky-fan kun je niet anders dan het boek lezen, mits je er op bedacht bent dat je maar af en toe een glimp opvangt van de oude Smoky. En als je er tegen kunt dat Bonnie veel te vaak “Mama-Smoky” zegt, om nog maar te zwijgen van de “honey-loves” van Callie!