Laat ik allereerst stellen dat de verwachtingen hoog waren gespannen. Na het lezen van Zonnestorm, zat ik met smacht te wachten op deel twee, weer met Rebecka in de hoofdrol. Misschien waren de verwachtingen te hoog, maar al met al viel Midzomernacht mij een beetje tegen. Laat ik het gelijk relativeren, het boek is niet slecht, zeker niet, het verhaalt boeit van begin tot eind. Maar een thriller kun je het op kleine delen na, niet noemen. Eerder een roman en daar is niets op tegen. Maar zoals blijkt resultaten in het verleden bieden geen garanties voor de toekomst.

Het eerste deel is erg spannend, de verwachte moord (zoals vermeld op de achterflap) vindt plaats. Daarna komen de problemen die heersen in het dorp een voor een naar boven, alleen persoonlijk vind ik het soms een beetje te veel van het goede. Het kan volgens mij niet gek genoeg zijn op een gegeven moment. Ook het steeds moeten uitvogelen of je nu in het heden of verleden leest vind ik hoogst irritant. Daarbij nog meegenomen dat je door de ogen van een wolvin een beetje toekijkt vind ik niet erg bijzonder, vooral omdat dit stukje achteraf volstrekt overbodig blijkt. In Zonnestorm heeft Asa Larsson dit ook gedaan, kijkend door de ogen van de hond Tjapp. Hier was het nog een deel van het verhaal, maar nu…

Dit neemt natuurlijk niet weg dat Larsson weer een op het eind toch nog spannend verhaal geschreven heeft. Waarvan ik persoonlijk zal zeggen, lees de eerste twee dagen en de laatste twee dagen (het boek is verdeeld in dagen) en je kunt ook alles over dit boek zeggen.